Een bus heeft ongeschreven regels. Oude mensen of passagiers met veel bagage zitten voorin bij de vier stoelen die tegenover elkaar staan. Stoere mensen, waaronder ik, zitten op de achterste rij, het liefst helemaal in de hoek. Mensen boven de zevenentwintig jaar zitten in het voorste gedeelte van de bus, mensen onder de achtentwintig jaar zitten in het achterste gedeelte.
Algemene irritatiefactoren
Een belangrijke ongeschreven regel is: zoek de zitplaats die binnen de bovengenoemde regels valt maar wel zo ver mogelijk van de dichtstbijzijnde persoon verwijderd is. Het is ook een ongeschreven regel om, als iemand overlast veroorzaakt, er niets van te zeggen maar gewoon op precies de juiste momenten hard te zuchten en boos te kijken.
Naast ongeschreven regels zijn er ook veel algemene irritatiefactoren. Ik ga er een aantal op willekeurige volgorde noemen:
- Mensen die de ongeschreven regel 'zoek de meest afgelegen zitplaats' niet navolgen.
- Iemand die met of zonder enige regelmaat zijn of haar knieën tegen de stoel voor zich plaatst en op deze wijze de gebruiker van die stoel minimaal, maar zeker goed voelbaar, heen en weer schudt.
- De deur die net te lang dicht blijft als je in of uit de bus wilt stappen.
- Net voordat je op je plaats gaat zitten besluit de chauffeur dat hij plankgas wil geven zodat het slachtoffer niet erg charmant op of naast de stoel belandt.
- Twee passagiers die ergens over praten en over dat onderwerp zo weinig afweten en zoveel onzin uitkramen dat je het haast niet kunt laten om het gesprek te onderbreken en ze te vertellen dat ze eerst moeten nadenken en dan pas moeten praten.
- Op je telefoon via oortjes naar de radio luisteren en er zo om moeten lachen dat mensen het opmerken. Als je vervolgens je lach probeert in te houden begin je lucht tekort te komen of begin je, in mijn geval, te huilen van het lachen.
- De bus binnen lopen, een (vaag) bekende zien zitten waar je niet mee wilt praten maar al per ongeluk oogcontact hebben gemaakt waardoor je het niet kan maken om aan de andere kant van de bus te gaan zitten.
- De combinatie van heftig reliëf, weinig vering en harde stoelen.
*update: Er zitten nu elf mensen in mijn bus en er is één keer op de stopknop gedrukt*
- Een klok die standaard de verkeerde tijd aangeeft.
- Een televisieschermpje dat je zou moeten voorzien van belangrijke informatie maar waarvan het lettertype zo klein is dat je het niet goed kunt lezen.
- Stoelen die de perfecte afstand tot het raam hebben aangenomen zodat je niet kunt slapen met je hoofd tegen het raam omdat deze afstand daarvoor net te groot is.
*update: Een stelletje dat op de andere hoek van de achterste rij stoelen zit bespreekt net irritatiefactor #8*
- Weten dat er camera's in de bus hangen maar niet weten of de beelden daadwerkelijk door iemand worden bekeken.
- Kauwgom geplakt op, tegen, onder en aan stoelen, ramen en stopknopjes.
- Het geluid dat klinkt wanneer een stopknopje wordt ingedrukt is zo hard dat je hart, hoofd en zenuwstelsel drie uur meer slaap nodig hebben dan normaal om ervan te herstellen.
*update: Er zitten nu acht mensen in de bus en er is twee keer op een stopknop gedrukt*
Er zijn gelukkig ook positieve punten aan de bus. Ik ga er nu een aantal opnoemen in willekeurige volgorde:
- De bus brengt je van plaats A naar plaats B.
Blij
Hoofdrekenen is niet mijn sterkste punt. Als ik een hoofdrekentest bij de HEMA zou moeten doen tijdens mijn sollicitatie zou ik het waarschijnlijk wel halen maar alleen als ze me niet zouden betrappen tijdens het afkijken.. Toch durf ik te concluderen dat er meer irritatiefactoren zijn dan positieve punten.
Toch ben ik blij met de bus, ondanks het feit dat ik in de bus al vijf paar handschoenen, één vest, één mobiele telefoon, twee mutsen en één OV-chipkaart verloren ben. Ondanks alle nadelen is de bus een goede vriend. Hij is er altijd weer voor me, houdt zich aan zijn afspraken en luistert naar me als geen ander.
Bij deze wil ik de bus bedanken voor al zijn jaren trouwe dienst. Ik zie uit naar de jaren die nog gaan volgen. Dankjewel lieve bus, tot morgen!
