Falen is een zegen

Wat als? Dat zijn toch altijd mooie vragen die je jezelf en anderen kunt stellen. Ik zat pas over deze vraag na te denken: 'Wat als alles je gewoon altijd lukt?' Er gaat nooit iets verkeerd, er zijn nooit misverstanden, je wordt nooit afgewezen, je hoeft eigenlijk ook nooit echt ergens voor te oefenen want je weet toch al dat het je gaat lukken. En nee, het geldt niet alleen voor jou dat echt álles lukt. Het geldt ook voor alles en iedereen om je heen. NS rijdt altijd op tijd, je hele klas haalt elk tentamen in 1x foutloos, Google en Wikipedia zijn niet meer nodig want iedereen weet overal de antwoorden toch wel op en je hoeft je vrienden met liefdesverdriet ook nooit meer te troosten want er mislukt niets.

Klinkt best oké op zich, ik denk dat veel mensen hier wel voor zouden tekenen. Maar stel nou dat het echt zo is. Alles lukt. Eerlijk gezegd denk ik dat het echt enorm saai is. Je bedenkt je ’s morgens wat je gaat doen en ’s avonds lig je in bed en bedenk je dat het wéér een perfecte dag was. Je hoeft ook nooit meer ergens echt je best voor te doen of ergens veel moeite in stoppen. Je hoeft nooit meer een oplossing ergens voor te verzinnen want er is niets om op te lossen. Je zal ook niet meer die enorme opluchting voelen als je na hard leren een 5,5 terugkrijgt of die teleurstelling voelen als het een 4,0 is. 

Fouten
Ik denk dat fouten heel belangrijk zijn. Ik weet in ieder geval zeker dat mensen meer leren van hun fouten dan van de dingen die ze goed doen. Fouten zorgen ervoor dat mensen eerlijk naar zichzelf kijken. Fouten zorgen ervoor dat je het de volgende keer goed wilt doen. Natuurlijk is het zwaar poep als je de eerste, tweede en derde keer faalt maar als je niet zou kunnen falen zou je ook geen motivatie hebben om het überhaupt te doen. 

Hm ja, dit is wel een beetje oeverloos gekeuvel. Tijd voor iets concreets. Kijk, de hele wereld weet dat ik nou niet bepaald goed kan koken. (Ik wek nu misschien de indruk dat ik denk dat de hele wereld enorm geïnteresseerd is in mijn leven, ik weet dat dit niet zo is. No worries.) Dat is best jammer want ik houd wel enorm van eten. Toen ik op kamers ging wonen moest ik dus wel koken anders kon ik niet eten. Logisch verhaal tot nu toe. Mooi. De eerste paar keer faalde ik hard. 

Kookskills
Mijn broccoli was ook echt heel hard, mijn pasta bleef aan elkaar plakken en mijn rijst was zo waterig als de ogen van veel mensen tijdens het kijken naar de Lion King als Simba afscheid moet nemen van zijn lieve papa. Nu ik al een aantal maanden in Tilburg bivakkeer en zelfs al een aantal keer voor andere mensen heb moeten koken ben ik er al wat beter in geworden. Kijk, dit kan aan mij of aan mijn persoonlijkheid liggen ofzo hoor, maar ik put veel meer plezier uit het feit dat mijn kookskills steeds beter worden dan dat ik zou kunnen putten uit het feit dat ze al perfect zijn. Dan zou je jezelf ook nooit kunnen verbeteren.

Nog een concreet dingetje. Ruzie maken. Kijk, ik houd er niet van hoor, ik vermijd het nogal. Maar als je nooit onenigheid of een meningsverschil hebt met iemand hoe kan je relatie met diegene dan ooit echt groeien? Ik geef toe, de ruzie zelf zal op zich niet heel goed zijn. Maar daarna moet je er iets mee. Er zijn fouten gemaakt. Foute dingen gezegd, gedacht, gedaan. Als je het ooit nog wilt fiksen zal je je eigen fouten onder ogen moeten zien. Als die ander deze instelling ook heeft zal het de relatie uiteindelijk beter maken. Het is echt niet in één keer helemaal goed en het kan best wel pijnlijk zijn en blijven maar je weet tenminste wat je aan elkaar hebt. Als fouten uitgesloten zouden zijn, zouden relaties oppervlakkig en eentonig zijn. Tenminste, dat is mijn mening.


Saai
Hm, een beknopte samenvatting om een lang verhaal iets korter te maken. Heb je vandaag net als ik weer heel veel verkeerd gedaan? Dan heb je samen met mij ook weer heel veel geleerd vandaag. Goed bezig. Perfectie is nergens voor nodig want perfectie is saai. Nou, ik ga weer lekker door met fouten maken. Doei

Noodweer

Een oude mevrouw komt in mijn richting gelopen. Ze kijkt moeilijk. Ik doe mijn best om haar een bemoedigende glimlach te geven. Ik ben al weken van plan om mijn bemoedigende glimlach eens te bekijken in de spiegel maar ik vergeet het steeds te doen. Ik vraag me nu namelijk weer af of deze emotie wel goed wordt opgepikt. Het kan namelijk ook heel goed zo zijn dat mijn als bemoedigend bedoelde glimlach er gewoon uitziet als 1 of andere creepy killersmile. Ik moet er binnenkort echt eens aan denken om project spiegel uit te voeren. Maar oude mensen hebben altijd heel veel levenservaring en ze zijn op zich altijd wel goed met emoties. 

Ik denk dat ze het snapt. Ze kijkt terug, rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. Ja, gelijk heeft ze. Daar zitten we dan. Op een bankje op Utrecht Centraal. Het is zo’n kil en op dit moment vooral koud, zwart bankje wat met soort tussenschotten is opgedeeld in 3 delen. Met het idee van, ‘ja, zwervers hebben het zo makkelijk, laten we potentiële slaapplaatsen ook maar gewoon verpesten voor ze.’ Zij links, dan is het leeg en dan kom ik.

Rijdt niet, het weer
We kijken naar het bord met de vertrektijden van de treinen. Net als heel veel andere mensen op het moment trouwens. Een aantal dingen springen er toch wel uit:
19:47 Rotterdam Centraal, spoor 7b, intercity, +2 uur en 50 minuten.
20:38 Maastricht, spoor 15, intercity, rijdt niet, het weer.
Bij 13 van de 21 aangegeven vertrektijden is het vertrekspoor gewijzigd.
Ja, ik begrijp die diepe zucht echt wel.

Er loopt een kreupele duif voorbij. Ik heb geen eten, hij kijkt me minachtend aan. Ik kijk terug en dat zorgt er toch wel voor dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt. Hij strompelt dus maar verder, op zoek naar mensen die wel eten hebben. Sorry man. De oude vrouw is intussen opgestaan en weggelopen. Ik denk toch dat ze, na daar een aantal minuten over nagedacht te hebben, mijn bemoedigende glimlach geïnterpreteerd heeft als creepy killersmile, ze zit nu namelijk 30 meter verderop op een ander bankje. Ik vind het wel jammer. Op zich wilde ik wel aan haar vragen waar ze heen ging maar ik durfde niet.

Hyena's
Het is interessant om te zien hoe mensen reageren. De meeste reageren zoals ik ook zou doen als ik geld had. Vertraging? Burger King. Nog meer vertraging? Starbucks. O, nu is de trein al vertrokken zonder mij? Smullers. Andere mensen vestigen al hun hoop op NS-medewerkers. Ze bestormen informatiehokjes en mensen die eruit zien als iemand die verstand heeft van treinen als een groep hondsdolle hyena’s. Net zag ik zelfs iemand een schoonmaker aanspreken terwijl hij aan de hand van een uitgedraaid papiertje probeerde duidelijk te maken dat hij naar Schiphol moest. 

Dan zijn er nog de bellers. Mensen die echt heel lang aan het bellen zijn. Ik vraag me serieus af of het de persoon aan de andere kant van de lijn iets uitmaakt. Wie wil er nu een half uur lang aanhoren dat de trein maar niet komt, dat het zo koud is en dat NS zo stom is? Óf diegene luistert uit beleefdheid en zegt af en toe ja en nee, óf die persoon heeft zijn telefoon gewoon neergelegd en is iets anders gaan doen.

En ach, die paar uur vertraging die ik nu heb? Ik ga me daar geen zorgen om maken. Van elke storm word je sterker is me ooit verteld.

Hakuna Matata.