Noodweer

Een oude mevrouw komt in mijn richting gelopen. Ze kijkt moeilijk. Ik doe mijn best om haar een bemoedigende glimlach te geven. Ik ben al weken van plan om mijn bemoedigende glimlach eens te bekijken in de spiegel maar ik vergeet het steeds te doen. Ik vraag me nu namelijk weer af of deze emotie wel goed wordt opgepikt. Het kan namelijk ook heel goed zo zijn dat mijn als bemoedigend bedoelde glimlach er gewoon uitziet als 1 of andere creepy killersmile. Ik moet er binnenkort echt eens aan denken om project spiegel uit te voeren. Maar oude mensen hebben altijd heel veel levenservaring en ze zijn op zich altijd wel goed met emoties. 

Ik denk dat ze het snapt. Ze kijkt terug, rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. Ja, gelijk heeft ze. Daar zitten we dan. Op een bankje op Utrecht Centraal. Het is zo’n kil en op dit moment vooral koud, zwart bankje wat met soort tussenschotten is opgedeeld in 3 delen. Met het idee van, ‘ja, zwervers hebben het zo makkelijk, laten we potentiële slaapplaatsen ook maar gewoon verpesten voor ze.’ Zij links, dan is het leeg en dan kom ik.

Rijdt niet, het weer
We kijken naar het bord met de vertrektijden van de treinen. Net als heel veel andere mensen op het moment trouwens. Een aantal dingen springen er toch wel uit:
19:47 Rotterdam Centraal, spoor 7b, intercity, +2 uur en 50 minuten.
20:38 Maastricht, spoor 15, intercity, rijdt niet, het weer.
Bij 13 van de 21 aangegeven vertrektijden is het vertrekspoor gewijzigd.
Ja, ik begrijp die diepe zucht echt wel.

Er loopt een kreupele duif voorbij. Ik heb geen eten, hij kijkt me minachtend aan. Ik kijk terug en dat zorgt er toch wel voor dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt. Hij strompelt dus maar verder, op zoek naar mensen die wel eten hebben. Sorry man. De oude vrouw is intussen opgestaan en weggelopen. Ik denk toch dat ze, na daar een aantal minuten over nagedacht te hebben, mijn bemoedigende glimlach geïnterpreteerd heeft als creepy killersmile, ze zit nu namelijk 30 meter verderop op een ander bankje. Ik vind het wel jammer. Op zich wilde ik wel aan haar vragen waar ze heen ging maar ik durfde niet.

Hyena's
Het is interessant om te zien hoe mensen reageren. De meeste reageren zoals ik ook zou doen als ik geld had. Vertraging? Burger King. Nog meer vertraging? Starbucks. O, nu is de trein al vertrokken zonder mij? Smullers. Andere mensen vestigen al hun hoop op NS-medewerkers. Ze bestormen informatiehokjes en mensen die eruit zien als iemand die verstand heeft van treinen als een groep hondsdolle hyena’s. Net zag ik zelfs iemand een schoonmaker aanspreken terwijl hij aan de hand van een uitgedraaid papiertje probeerde duidelijk te maken dat hij naar Schiphol moest. 

Dan zijn er nog de bellers. Mensen die echt heel lang aan het bellen zijn. Ik vraag me serieus af of het de persoon aan de andere kant van de lijn iets uitmaakt. Wie wil er nu een half uur lang aanhoren dat de trein maar niet komt, dat het zo koud is en dat NS zo stom is? Óf diegene luistert uit beleefdheid en zegt af en toe ja en nee, óf die persoon heeft zijn telefoon gewoon neergelegd en is iets anders gaan doen.

En ach, die paar uur vertraging die ik nu heb? Ik ga me daar geen zorgen om maken. Van elke storm word je sterker is me ooit verteld.

Hakuna Matata.