Examens

Examens zijn goed voor me. Dit is vreemd. Wat eigenlijk zijn 'positief' of 'goed' niet de eerste woorden die in je opkomen als je denkt aan examens. Toch is het zo.

Dankzij de examens heb ik mijn meivakantie goed besteed. Normaal slaap en eet ik tijdens mijn vakanties. Nu moest ik van mezelf twee weken lang leren. Oke, ik heb alsnog wel geslapen en gegeten, dat geef ik toe. Maar ik heb ook heel veel geleerd, nieuwe kennis opgedaan, me min of meer gehouden aan mijn planning en ook nog structuur in mijn leven aangebracht door elke dag om 09.30 op te staan, te eten, te fitnessen en vervolgens te gaan leren. Niet slecht toch zou je zeggen.

Optreden
Nog een positief punt aan examens is het feit dat je kleine dingen meer gaat waarderen. Ik houd van muziek. Heel erg. Maar nu ik na elke geleerde paragraaf aardrijkskunde een liedje op mijn iPod mocht uitkiezen en heel hard mocht afspelen, waardeerde ik de nummers nog meer. (vooral als ze lekker lang duurde, dankjewel Justin Timberlake) Ik zette het nummer heel hard aan, ik pakte een bus deodorant of een haarborstel opdat deze kon dienen als microfoon, ik deed het rolgordijn een stukje dicht want eigenlijk schaamde ik me wel een beetje voor de overburen en ik zong uit volle borst mee met het nummer, inclusief bewegingen en emotionele gezichtsuitdrukkingen. 

Een speciale dank gaat hier naar Demi Lovato die zo geweldig is dat ze haar nieuwe album laat uitkomen tijdens mijn examens zodat ik heel veel nieuwe, perfecte, geweldige, mooie nummers kan leren. 

Positief
Ook waardeerde ik eten meer. Nog meer, dat is dus mogelijk. Koop een zak snoep en leg de snoepjes verspreid over een Latijnse tekst neer. Elke keer als je de regel Latijn passeert waar het snoepje is gelokaliseerd en je dus weer meer geleerd hebt mag je het snoepje opeten. O, wat waardeerde ik die karameltoffees. Je leert dus de kleine dingen meer waarderen omdat het nou eenmaal het enige is wat je even kan wegtrekken uit het duister van de letters, boeken en cijfers.

Nee, ik ben nog niet klaar. Er zijn nog meer positieve punten te noemen. Ik heb namelijk de komende maand een doel met mijn leven. Nee, ik ben niet zo hopeloos dat ik helemaal geen doelen heb in mijn leven, zeker wel, maar dit doel is toch wel heerlijk concreet, duidelijk en binnen handbereik. Ik ga bikkelen en omdat ik bikkel ga ik mijn diploma halen. Als ik mijn diploma heb, hoef ik nooit meer naar mijn Latijn leraar te luisteren of te kijken, hoef ik nooit meer wiskundeopgaven te maken en hoef ik ook nooit meer na te denken of mijn school nu Gymnasium Camphusianum heet of Camphusianum Gymnasium.

Moeder
Verder let ik er ook nog eens op hoe laat ik naar bed ga. Dat is ook positief. Ik wilde perse 8 uur per nacht slapen. Dit zou namelijk de concentratie voor de volgende dag sterk verbeteren. Ik moet toegeven dat dit niet helemaal is gelukt elke avond maar de intentie is er en dat is heel goed. Ook heb ik gelezen dat het slecht is voor de concentratie om 's ochtend voor een examen televisie te kijken. Ik heb dus tijdens mijn ontbijt gepraat met mijn moeder en de krant gelezen. Dit zie ik ook wel als positief. Mijn moeder vond het in ieder geval leuk.

Aan het eind van ieder betoog moet je even samenvatten. Dankzij de examens heb ik dus mijn meivakantie goed besteed, heb ik structuur in mijn leven, waardeer ik zaken meer, heb ik een duidelijk doel voor ogen en slaap ik meer.

Oke, ik moet eerlijk zijn. Toen ik 20 minuten geleden begon met dit bericht op mijn blog schrijven zat ik even in een zwart gat. Geen zin, geen motivatie, geen discipline. Maar nu ik al deze positieve punten heb gezien en nu ze eigenlijk ook nog heel erg kloppen ga ik weer. Ik ga wiskundesommen maken, geschiedenis lezen, Duitse en Engelse teksten ontcijferen en ondertussen snoep eten en concerten geven voor mijn meubilair in mijn slaapkamer met een bus deodorant in mijn rechterhand. Het leven is goed.

Verjaardag

Ik was jarig. Er kwamen speciaal voor mij mensen naar Langerak toe, ze namen cadeautjes mee die ze net hadden ingepakt en keken vervolgens verheugd naar mij terwijl ik het weer uitpakte en het pakpapier weggooide. Ze pakten mijn rechterhand vast met hun eigen rechterhand en schudde hem zo'n drie of vier keer op en neer terwijl ze 'gefeliciteerd' of 'eindelijk volwassen' zeiden. Sommige mensen wilden mij zelfs drie keer kussen. Rechterwang, linkerwang, rechterwang. De meeste mensen mogen dat niet, een aantal wel. Eigenlijk is dat vreemd, dat kussen, want het enige wat ik ervan ervaar is dat je enigszins ongemakkelijk met je wangen langs elkaar staat te schuren. Maar oke.

Je verjaardag vieren. Oké, ergens snap ik het nog wel dat jullie allemaal verschrikkelijk blij zijn dat ik ooit een keer geboren ben. En natuurlijk willen jullie dat elk jaar vieren maar toch blijft het vreemd.

Ja, tuurlijk is het een Stuij
Ik begin niet helemaal bij het begin. Ik sla een stukje van het proces over. Ik mag dan nu 18 zijn, ik ben nog niet volwassen genoeg om openlijk over het voorgaande proces te durven praten. Op een gegeven moment zit je nu eenmaal in de buik van je moeder. Je schopt eens flink tegen de binnenkant van die ballon aan en draait je een aantal keer om. 

Uiteindelijk heb je het wel gezien daar en wil je eruit. Je gaat er eens goed voor liggen, geeft je moeder de laatste trap en hoopt dat ze haar best een beetje doet. Ik deed zelfs als vies, slijmerig hoopje baby mijn eigen zin al. Ik kreeg het, uiteraard, voor elkaar om er verkeerd uit te komen. 'Het is een stuit!' zei de verpleegkundige. 'Ja, tuurlijk is het een Stuij..' zei mijn vader. 

Ik werd geboren op 4 mei. Het was 07.10 uur. Mijn ouders dachten dat ik een enorme spleet in mijn kop had aangezien mijn hoofd er het eerst uit had moeten komen. Maar nee, het was geen spleet in mijn hoofd, het was de onderkant.

Ik had geen haar. Dat duurde 2 jaar. Toen kreeg ik eindelijk haar, wat waren mijn ouders blij. Het was rood. Ze waren vast nog steeds wel blij.

Cadeautjes
Eigenlijk kwamen al die mensen vandaag dus naar Langerak om te gedenken dat ik een bepaald aantal jaren geleden voor het eerst jankte en in een wiegje werd gelegd. Dat is heel aardig en dat waardeer ik enorm. Wat ik nu nog niet helemaal begrijp is waarom ik er geld voor krijg en cadeautjes. Want eigenlijk was ik niet degene die heeft besloten dat ik eruit wilde op 4 mei. Mijn ouders hebben wat dat betreft meer verantwoordelijkheid. Waarom geven wij dan toch die baby of dat kind of die volwassene de cadeautjes en het geld?

Als ik naar een verjaardag ga en er überhaupt al aan denk om iets mee te nemen vraag ik me altijd af hoeveel geld ik de vorige keer zelf van diegene heb ontvangen. Eigenlijk is het dus gewoon een plichtmatig heen-en-weer schuiven van geld. 'O ja, ik kreeg €10,- afgelopen jaar, nu geef ik hem weer €10,- terug.'

Gewoontes
Waarom iemand cadeautjes geven omdat hij toevallig die datum geboren werd? Waarom je duim omhoog richten als iets goed gaat en omlaag als dat niet zo is? Waarom je hoofd van rechts naar links bewegen als je iets niet wilt maar je hoofd op en neer bewegen als je het wel wilt? Waarom pijlen de lucht inschieten als er een nieuw kalenderjaar ingaat en mensen bekeuren als ze dat op andere dagen willen doen? Waarom in december chocoladeletters verkopen en in juni niet?
Gewoontes zijn vreemd.

Maar ik ben nu heel wat euro's en leuke cadeaus rijker dan waar ik vanmorgen mee begon. En dat allemaal alleen maar omdat ik op deze datum een aantal jaar geleden tevoorschijn kwam. Makkelijk hoor, dank jullie wel!