Nuchter tijdens carnaval

De afgelopen week heb ik geprobeerd om ‘carnaval’ voor mezelf te definiëren. Ik had namelijk nog nooit eerder carnaval gevierd. Nu ik al een halfjaar in Tilburg woon, kom ik er natuurlijk niet onderuit. En op zich wilde ik er ook helemaal niet onderuit komen want het leek me best interessant om een keer mee te maken. 

Veel mensen die ik ken komen niet uit Brabant of Limburg. Voor die mensen wil ik toch nog even uitleggen hoe dat nou zit met dat carnaval. Ik dacht zelf namelijk serieus dat ik het allemaal wel begreep en dat ik wel wist hoe het ongeveer werkte maar dit was gewoon echt niet het geval.

Carnaval > Kerst

Het begint bij de waarde die veel mensen hier aan carnaval hechten. Het is echt ongelofelijk. Kijk, ik denk dat in de sfeer waarin ik ben opgevoed kerst het grootste en meest algemeen beleefde feest is. Je stuurt elkaar kaarten en wenst elkaar fijne kerstdagen, je leeft er naar toe, je gaat naar de kerk, je krijgt zelfs vakantie, dat soort dingen. Nu. Ik ben er serieus van overtuigd dat veel mensen in Brabant carnaval belangrijker vinden dan kerst. Echt waar. 

Er werd aan mij vijf weken voor carnaval überhaupt zou beginnen al gevraagd hoe ik verkleed zou gaan en of ik er al zin in had. Drie weken voor carnaval zou beginnen lieten mensen mij al foto’s zien van hun kostuum en wisten ze al exact met welke mensen in welke kroeg ze welk deel van welke avond zouden gaan doorbrengen. Ik vond het verbluffend. 

Twee weken voordat het feest begon hingen er door heel Tilburg al vlaggen en werden cafés omgebouwd tot complete carnavalsschuren. Een week van tevoren had vrijwel iedereen die ik kende me al gevraagd waar, met wie en hoe ik carnaval zou gaan vieren en klonk er door de hele stad constant carnavalsmuziek. Vlak voordat het grote festijn zou gaan plaatsvinden, kreeg ik Whatsappberichten van mensen die mij een fijne carnaval wensten: ‘Fijne carnaval!’ Euhm, oké, dankjewel? Dit dus over de waarde die veel mensen hier in Brabant hechten aan het jaarlijkse feest dat carnaval heet. Het leeft nogal.

De Carnavalswinkel experience

Zaterdagavond zou ik in de stad carnaval gaan vieren. Ik had me bedacht dat het wel leuk zou zijn als ik me een beetje aan zou passen en ging die middag dus naar de carnavalswinkel om een passende outfit uit te kiezen. Het was daar best wel druk en de carnavalsmuziek pompte vol door de luidsprekers. Persoonlijk kon ik op zich best wel om de hele situatie lachen, iedereen liep al verkleed in die winkel en die gare muziek de hele tijd. 

Maar nee, niemand vond de situatie verder grappig. Vrouwen van middelbare leeftijd stonden daar doodserieus kleding te passen en keken of hun vormen wel goed uitkwamen in dat bananenpak en of de kleur van hun ogen wel paste bij hun indianentooi. Iedereen daar nam zichzelf totaal serieus. 

Nadat ik had afgerekend liep ik naar buiten en fietste ik richting huis. Terwijl ik me focuste op de weg omdat ik de glasscherven die door de gehele stad verspreid lagen aangezien die avond daarvoor ook al carnaval was gevierd poogde te ontwijken, zag ik de eerste verklede bejaarde. Het was een oude mevrouw met ballonnen aan haar rollator, een roze pruik op haar hoofd en een oranje-groene sjaal om haar nek. Ik moest lachen en vond dit aandoenlijk, ik verwachtte dat dit een afgedwaald en dement vrouwtje moest zijn dat was ontsnapt uit haar tehuis en graag carnaval wilde vieren alsof ze nog jong, fris en fruitig was. 

Foetus en fossiel

Nou, dat was een grote vergissing want twee straten verderop zag ik weer een verklede bejaarde en vlakbij mijn huis weer. Dat kon geen toeval zijn. En dat klopte, het was inderdaad geen toeval. Toen ik 's avonds in de stad was, kwam ik hele groepen mensen tegen die mijn ouders of zelfs mijn grootouders zouden kunnen zijn geweest. Ze liepen de polonaise gewoon mee en dronken minstens net zoveel als de mensen die veertig jaar jonger waren dan zij. Ik kwam er dus achter dat carnaval het feest is van en voor iedereen. Foetus of fossiel, iedereen is welkom en dat vind ik mooi.

Nu, het bij mij heersende beeld van carnaval was altijd 'bier, bier, bier'. Nou, hoe graag ik dat ook zou willen, ik kan dat niet ontkrachten want het is wel waar het voornamelijk om schijnt te draaien bij veel mensen. Het is een groot zuipfestijn en veel mensen denken dat ze met carnaval opeens alles mogen, kunnen en moeten doen. Ik kan nu de mensen die zichzelf helemaal het bos in hebben gezopen gaan afzeiken maar op zich sta ik niet echt in mijn recht als ik dat doe. Iedereen mag en kan eigen keuzes maken en wie ben ik om daarover te oordelen? 

Genieten

Wat ik wel wil zeggen is dat ik echt heel erg van carnaval heb genoten terwijl ik nuchter was. Het feest, de sfeer en vooral de mensen zijn dusdanig leuk dat er niet perse alcohol nodig is om het te kunnen verdragen. Ik heb enorm genoten van die machtig mooie oude mensen die hangend op een tafeltje in het café staan en rond middernacht echt naar huis moeten omdat ze er anders de rest van de maand niet meer bovenop komen. 

Ik heb genoten van de polonaise en de sfeer van eensgezindheid die in de hele stad heerst. Er zijn echt heel veel mensen bij elkaar maar de sfeer is goed en er hoeft vaak geen politie aan te pas te komen, wat tegenwoordig best bijzonder is. 

Biergeur

Ik heb genoten van de meest geweldige outfits die mensen in elkaar hadden gezet, mijn koeienpak was er niets bij. Mensen waren verkleed als pakje chocomelk, als iPhone, als ballenbak, als stoplicht, banaan, Kermit of theezakje, het hield niet op. Ik heb gewoon heel erg genoten van de luxe en de vrijheid die wij hier in dit land hebben om zo massaal van het leven te kunnen genieten, op welke manier je dat zelf ook wilt invullen. 

Bij deze wil ik dus de mensen bedanken die met mij carnaval wilden vieren en vertellen aan de mensen die veel bier hebben gedronken dat het inderdaad echt zo leuk was als je je dacht te herinneren. Nu hoop ik dat na het weekend de biergeur wel weer wat minder wordt in de binnenstad, verder ben ik een gezegend mens.