Trots

Heb je dat wel eens? Dat je zo trots op iemand bent dat je eigenlijk zin hebt om keihard te gaan janken? Ik heb dat de laatste tijd echt vaak. Toch laat ik dat janken vaak maar achterwege en wel om de volgende redenen:

1. Het is niet echt maatschappelijk gewenst gedrag.
2. Sommige mensen denken nog steeds dat ik stoer ben en dat moet ik zo houden.  
3. Mijn mascara loopt uit.

Ja, ik had het pas bijvoorbeeld nog. Mijn kleine grote zusje deed mee aan de playbackshow in de feesttent bij ons in het dorp. Dat is zo’n tent waar iedereen bier drinkt en de polonaise loopt. Ik zat samen met mijn vader en moeder onbeschaamd op de eerste rij waardoor alle kinderen achter ons niets meer konden zien aangezien de gemiddeld lengte van mijn vader, moeder en mij zo’n 185 centimeter bedraagt. Maar het kon me niets schelen want de openingsact van de avond zou verzorgd worden door mijn zusje en daar wilde ik uiteraard geen seconde van missen. Ik had haar thuis nog wat tips gegeven:

1. Winnen is niet belangrijk en als je niet wint maakt dat niet uit en ligt het sowieso aan de jury.
2. Dans zo strak en groot mogelijk zodat de mensen helemaal achteraan ook zien wat je doet.
3. Niemand weet wat je gaat doen, dus als het verkeerd gaat, gewoon doorgaan, niemand merkt het.
4. Lach tussen het playbacken door zo hard dat je het voelt in je kaken.

Ik zat klaar met de camera en mijn zusje begon met haar act. Ik was van plan het begin te filmen maar ik kwam er halverwege het liedje met open mond en enigszins vochtige oogjes achter dat ik zo verbaasd naar mijn zusje zat te staren dat ik was vergeten de camera überhaupt aan te zetten. Ze stond daar te stralen alsof ze nooit anders had gedaan, prachtig.

Ja, ze won.

Jiska klaar om op te treden

Of dat moment waarop ik echt heel graag wilde winnen met een spel op de Wii maar dat het me gewoon niet lukte omdat mijn zusje beter was. Vroeger liet ik haar weleens winnen omdat het anders zielig was omdat ik toch altijd beter kon tafeltennisen, bowlen, golven, vliegen en waterskieën. Nu moet ik mijn best doen om niet alles te verliezen. Ik houd niet echt van verliezen, maar ik word hier oprecht erg blij van en ben erg trots op mijn grote kleine zusje.

Verandering
Maar hoe komt het dan dat ik dit de laatste tijd zo vaak heb? Dat ik zin heb om te gaan janken omdat ik zo trots ben? Ik zou kunnen aannemen dat de mensen om mij heen veranderd zijn en dat ik dat trotse gevoel daarom vaker heb, maar dat is niet helemaal waar denk ik. De mensen van wie ik houd doen dingen namelijk helemaal niet veel anders dan eerst. Als het niet aan hen ligt, dan moet de oorzaak wel bij mij te vinden zijn. Want wat draait mijn leven eigenlijk vaak om mezelf en wat haal ik daar eigenlijk weinig uit. Als elke zin van mijn levenslied met ‘ik’ begint is er genoeg reden om te huilen maar dat is dan niet omdat ik zo ontzettend trots ben.


Om deze filosofische bui snel een halt toe te roepen en de boel even samen te vatten: Ik ben enorm dankbaar voor de mensen die in mijn leven plotseling voorbij komen, blijven plakken, een punt maken, soms een verschil zelfs, weer weggaan en soms ook weer terugkomen. En ik merk dat als ik wat meer om me heen kijk in plaats van naar mezelf dat ik heel erg trots ben. Dank jullie wel.