Ik ben een gezegend mens. Ik basketbal al meer dan tien jaar en ik heb nog nooit een blessure opgelopen. Natuurlijk, wel eens pijntjes en andere aanstellerige zaken maar nooit een echte blessure. Maar afgelopen vrijdagavond 12 april was een avond om nooit te vergeten.
BAM
Het was een spannende wedstrijd. Wij waren de underdog en die positie is nooit verkeerd. Onderschatten is iets wat onbewust toch altijd wel gebeurt en daar kan je als tegenstander handig gebruik van maken. Om een lang verhaal kort te maken. Er stond nog één minuut op de klok en Amsterdam had 55 punten en wij hadden er 51. Dit betekende dat wij maar twee keer hoefden te scoren om op gelijke hoogte te komen. Toen gebeurde het.
De bal werd vanaf de zijkant ingenomen en zweefde over het veld. Ik had dit verwacht en stond klaar om de bal vlak voordat deze mijn directe tegenstander zou bereiken weg te tikken en op deze manier het balbezit over te nemen. Het idee was erg goed. Het idee was zelfs zo goed dat meerdere mensen het hadden bedacht. Dit resulteerde in een gigantische frontale botsing. BAM.
Rode vloeistof
'BLOED' schreeuwde ik. Dit was het enige wat ik kon bedenken op dat moment. Ik wilde mijn medemensen vast waarschuwen en mezelf op de hoogte brengen van mijn huidige toestand. Ik ging maar op de grond zitten en wachtte tot er iets zou gebeuren wat verandering in de situatie zou brengen.
Volgens mij luidt het spreekwoord: 'Bloeden als een rund.' Ik weet niet waarom er voor dit dier gekozen is maar op het moment na de botsing was ik net een rund. Ik probeerde de rode vloeistof die vanuit het gebied rondom mijn rechter wenkbrauw spoot op te vangen maar dit was tevergeefs. Het was te veel. Minstens drie liter bloed armer en hier en daar wat hoofdpijn rijker stond ik voor de spiegel en bewonderde ik het resultaat.
We verloren de wedstrijd. Het werd 58-51. We hadden niet kunnen stunten maar hadden Amsterdam zeker wel de stuipen op het lijf gejaagd. Niet alleen met mijn bloed maar ook met onze basketbalkwaliteiten. Goed gedaan team. Missverkiezing
Toen moest ik de realiteit onder ogen zien. Ik kon zo niet door het leven. Als ik mijn verschrikkelijke wond niet snel zou laten hechten zou ik nooit meer in aanmerking komen voor het winnen van Missverkiezingen en iedereen die mij goed kent weet hoe belangrijk dit voor me is.
Ik reed dus, met mijn lieve moeder, naar de EHBO-post in Gorinchem. We kwamen aan. Het was 23.30 uur. Op dit tijdstip werken de goede dokters niet. Op dit tijdstip werken de dokters die geen andere keuze hebben en daarvan balen. Mijn dokter begroette mij met: "Zo, dat is een flinke Jaap." Ik kon op dat moment de humor van de situatie nog wel inzien en antwoordde met: "Ja, hé? Ik noem hem trouwens Henk, niet Jaap."
*stilte*
Oké, deze dokter had niet helemaal dezelfde humor als ik. Hij zei: "Ga maar liggen dan kijk ik er even naar"
Ofzo
Ik ging liggen en hij keek er inderdaad even naar. Opeens voelde ik pijn. Niet heel heftig. Op een schaal van één tot tien was het een drie. Maar toch. Het was pijn en hier was ik niet voor gewaarschuwd. "Wat doet u?" vroeg ik. "Ik hecht" zei hij. Mij was niet vertelt dat er inderdaad hechtingen zouden komen en ik bedacht me dat ik wel het recht had om te weten hoeveel hechtingen ik zou krijgen aangezien het mijn wenkbrauw betrof. Ik vroeg het hem dan ook. "Hoeveel hechtingen wilt u gaan doen?" Hij antwoordde met: "Hm, ja, drie ofzo.." Ik werd door dit antwoord een beetje ongerust. Het 'ofzo' beviel me niet echt, maar ik hield me in en vertrouwde op een goede afloop.
Het was zo'n twee minuten lang pijnlijk stil, letterlijk en figuurlijk. Ik houd niet van stiltes. Ik bedacht me dat de dokter het misschien wel leuk zou vinden als hij wist hoe ik Henk had gekregen. Ik zei: "Het was een botsing tijdens een basketbalwedstrijd. Het ergste is nog dat we verloren hebben.." De dokter antwoordde met: "Haha." Na dit antwoord besloot ik maar niets meer te vertellen. Wat een ellende.
Drie liter
Plots stopte de pijn en werd er een pleister op het geschonden gebied geplakt. De dokter zei: "Zo, dat was het" en wilde weglopen. Ik was nog steeds de pijn aan het verwerken omtrent het feit dat de dokter 'haha' had gezegd nadat ik vertelde dat we de wedstrijd hadden verloren maar gelukkig was mijn moeder nog wel helder. Misschien kwam dat omdat zij niet drie liter bloed verloren had..
Zij vroeg net voordat de dokter verdween, wat nu de bedoeling was. Moesten we terug komen, zouden de hechtingen vanzelf oplossen, mocht ik gewoon douchen, mocht de pleister eraf, mocht Wilke wel gewoon basketballen? De dokter zuchtte diep, pakte met een overdreven vermoeide uitdrukking op zijn gezicht een kruk, ging zitten en begon het uit te leggen aan ons alsof we kleuters waren van twee en vier jaar. Ik was in dit geval de vierjarige. Vervolgens liep hij weg voordat ik hem een hand kon geven en kon bedanken. Spijtig.
Zwaardvissen
We reden terug naar huis en ik legde mijzelf te ruste. Ik overdacht de wedstrijd en besloot de volgende keer allebei mijn vrije worpen te raken. Ik raakte voorzichtig maar heel trots mijn rechter wenkbrauw even aan. 'Yeah dude' dacht ik. 'Ik heb een blessure, nu hoor ik er eindelijk bij.'
De volgende twee dagen waren de twee beste dagen van mijn leven. Zowel in de kerk als op school kon ik iedereen een ander verhaal vertellen als ze me vroegen wat er was gebeurd. Ik zal nu toch maar opheldering geven.. Ik heb mijn zusje niet beschermd tegen een zwaan, ik heb niet gevochten met een ijsbeer, ik heb niet gejongleerd met messen en eigenlijk heb ik ook niet gezwommen met zwaardvissen.
Het was gewoon een botsing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten