Knuffels

Knuffels zijn belangrijk.

Ik heb het nu absoluut niet over het werkwoord knuffelen, om misverstanden te voorkomen. Alhoewel dat vast ook erg belangrijk is, mij is namelijk ooit vertelt dat een gezond mens minimaal eenentwintig liefdevolle aanrakingen per dag nodig heeft. Ik was in shock nadat ik dit hoorde. Maar oké, tot zover het werkwoord knuffelen.

Ik wilde graag vertellen hoe belangrijk knuffels zijn. Die lieve, zachte knuffelbeesten waar je alles aan vertelt en die je ook altijd begrijpen.

Oerknuffels
Ik had vroeger veel knuffeldieren. Ik gaf ze ook allemaal meestal geweldig originele namen; Koetje, Knabbel, Wallie de Walrus, Dolfi, Aap en Kroki. Dat zijn mijn oerknuffels. Mijn matties die vanaf het begin der tijden altijd aan mijn zijde hebben gestaan.

Ik zou over al deze knuffels vele verhalen kunnen vertellen maar ik beperk me tot één levensverhaal vandaag. Mijn liefste knuffel is Koetje. Koetje is een groene stier. Koetje is een merkwaardige naam voor een stier zou je denken maar in het gezin waar ik opgroei zijn wel merkwaardigere dingen op te merken. Zo heette onze kat Olivier, ze was een vrouwtje.
Koetje was dus mijn beste vriend en moest overal mee naar toe.

Reddingsmissie
Zo moest Koetje ook mee naar Blijdorp ergens in waarschijnlijk de twintigste eeuw. Ik zorgde altijd geweldig goed voor Koetje, begrijp me niet verkeerd, maar die dag kreeg ik zoveel nieuwe indrukken te verwerken dat ik Koetje een beetje uit het zicht verloor. Hij was mij vast ook verloren, want toen we weer thuis kwamen en ik 's avonds wilde gaan slapen voelde ik pas de enorme leegte en het verschrikkelijke gemis. 

Ik denk dat ik een heel leuk kind was zolang de emotie 'blij' actief was. Ik denk dat ik een minder leuk kind was die avond en nacht. Het was zelfs zo erg dat mijn ouders de volgende ochtend naar het park hebben gebeld en een zo precies mogelijke omschrijving gaven van mijn liefste Koetje zodat ze konden kijken of Koetje al terecht was. De persoon aan de telefoon vertelde ons dat er inderdaad een knuffeldier was gevonden en dat deze op te halen was bij de receptie. Mijn lieve mama reed dus met mij helemaal terug naar Rotterdam voor onze reddingsmissie om Koetje terug te krijgen.

Poeplelijk, stom en blauw
Daar aangekomen liet de receptioniste het desbetreffende knuffelbeest zien en wilde ze hem aan mij geven. Maar het was Koetje niet. Het was een of ander poeplelijk stom blauw beest wat in de verste verte niet eens op Koetje leek. Ik herinner me nog dat mijn moeder enigszins geïrriteerd was omdat men blauw en groen dus niet uit elkaar scheen te kunnen houden en we daarvoor helemaal naar Rotterdam waren gereden. Op dit treurige nieuws volgde een vrij heftige huilbui. Men vond het toch wel erg sneu en er werd wat heen en weer gebeld om een oplossing te vinden. 

Uiteindelijk mochten we meelopen naar een kantoortje waar Koetje misschien toch was. Daar, met zijn rechteroor vastgeprikt aan een prikbord, hing mijn lieve vriend. Ik weet nog dat ik zeer ontdaan was over het feit dat ze een punaise door zijn oor hadden geprikt maar dat gevoel werd al snel overweldigd door mateloze blijdschap. Ik had hem terug, dat was alles dat telde.

De volgende dag kocht mijn moeder nog een exact dezelfde knuffel zodat ze me de volgende keer eerder konden laten stoppen met janken.

Een ander avontuur wat ik heb beleefd met Koetje was ook een heel angstaanjagende. We reden in onze mooie rode Opel Astra over de snelweg. Natuurlijk zat Koetje op mijn schoot. Ik weet niet precies wat ik dacht of wilde maar ik draaide (ja, dat moest vroeger) mijn raampje een stukje naar beneden en liet Koetje genieten van het uitzicht. 

Duikvlucht
Het onvermijdelijke gebeurde. Ik liet hem per ongeluk los. Koetje vloog met minstens 145km/h door de lucht en belandde na een duikvlucht verpletterend op het asfalt. Ik denk dat ik heel hard gilde en vervolgens vast ook heel hard huilde. Ik moet wel héél hard gehuild hebben want het volgende dat ik me kan herinneren is dat we stopten op de vluchtstrook, mijn moeder uit de auto stapte, een aantal minuten wegbleef en terugkwam, jawel, met mijn Koetje.

(Bij deze wil ik mijn ouders graag bedanken voor de belachelijke moeite en risico's die jullie voor mij en Koetje namen.)

De mooisteZoals ik al eerder zei; knuffels zijn belangrijk. Ook al liggen mijn Koetjes nu al een heel poosje niet meer op mijn bed maar op een speciaal plaatsje in mijn ladekast, ze zijn nog steeds heel belangrijk voor me.

Mijn koetjes zijn niet meer de mooisten. Mijn moeder heeft ze talloze keren onder handen moeten nemen. De lapjes stof waren niet aan te slepen en mijn moeders naaimachine draaide overuren. Ook al zijn ze heftig gehaverd en hopeloos bejaard, voor mij blijven mijn Koetjes altijd de mooiste groene stieren op aarde.

Elke knuffel heeft verhalen en verhalen zijn belangrijk.

Bij deze krijgen jullie allemaal een knuffel van allebei mijn Koetjes. Dat brengt je alvast een heel stuk dichter bij de nodige eenentwintig van vandaag.