Actualiteitsprincipe

Ik denk dat ik een vreemd kind was. Ik baseer dit op het actualiteitsprincipe. Ik heb dit pas geleerd uit mijn aardrijkskundeboek. Het actualiteitsprincipe houdt in dat wat zich in het heden afspeelt zich ook op dezelfde manier heeft afgespeeld in het verleden. Het heden is voor deze aardrijkskundigen dus de sleutel tot het verleden. Omdat ik nu een vreemd persoon ben kan ik dus volgens deze theorie aannemen dat ik vroeger ook een vreemd kind was.

Mijn kamer was een vulkaan. Ik was de held en ik moest mijn knuffels redden voordat de magmabol in de vulkaan tot uitbarsting kwam en het lava uit de vulkaan zou stromen en alles zou vernietigen wat op zijn pad kwam. Ik keek als kind niets anders dan Discovery Channel en daar had ik dan ook geleerd dat niet alleen lava bij een uitbarsting van een vulkaan gevaarlijk is maar dat juist ook alle gassen en giftige stoffen die na de lavastroom nog komen erg gevaarlijk zijn. Die stoffen en gassen heten piroklasmaatstroom. Tenminste, dat dacht ik. Ik was zeven jaar. 

Piroklasmaatstroom
Ik dacht dat het lava ongeveer anderhalve minuut duurde en de piroklasmaatstroom drie minuten. Om mijn knuffels en, niet minder belangrijk, mezelf te redden, moest ik dus in totaal vierenhalve minuut onder mijn dekens liggen en mijn adem inhouden. Ik was dus zeven jaar en ik trainde mezelf elke avond om mijn adem vierenhalve minuut lang in te houden om lava en pyroklastische stromen te ontwijken. Nu ik erop terugkijk, denk ik toch dat dit door veel mensen onder de categorie 'vreemd' geschaard zal worden.

Het lukte. Ik ontdekte dat, als ik eerst tien minuten lang heel erg diep in en heel erg diep uitademde, ik vervolgens de vierenhalve minuten zonder lucht redde. Ik had een wekker die door op een knopje te drukken licht gaf, die redde ik dus ook van het lava en daarop kon ik zien wanneer de piroklasmaatstroom voorbij was. Ik was erg trots op mezelf. Elke avond redde ik mijn knuffels en mijn wekker weer van het verschrikkelijke natuurgeweld. Het waren mooie tijden.

Paarse viltstift
Er schuilt een uitvinder in mij. Op dit moment schuilt hij, maar vroeger verstopte hij zich allerminst. Bill Gates zei ooit: 

'I will always choose a lazy person to do a difficult job because he will find an easy way to do it.' 

Niet alle uitspraken van rijke mensen zijn slim maar deze is toch heel aardig. Naast dat de uitspraak heel aardig is brengt hij mij ook de hoop dat ik ooit een baan ga vinden.

Ik had een papier opgehangen op mijn deur en het beschreven met paarse viltstift: '3x kloppen, je naam zeggen en wachten totdat IK de deur open doe!' (Ik heb geen idee of dat er letterlijk stond en ik heb ook geen idee of het paarse viltstift was maar het leek er vast wel op en het klinkt ook erg leuk) 

Mijn moeder is lief, respecteert mijn drang naar persoonlijke ruimte en gaat tolerant om met mijn vreemde gewoontes. Ze wachtte dus meestal braaf totdat IK de deur kwam openen nadat ze drie keer had geklopt en haar naam had gezegd. Dit was een goed systeem maar ik moest dus wel telkens naar de deur lopen. 

Bol wol op zolder
Op een dag kreeg kleine Wilke een ingeving terwijl ze een bol wol vond op zolder. De uitvinder in mij ontwaakte. Eerst haalde ik alle schilderijen van de muur af zodat ik de haakjes die in de muur waren geslagen kon gebruiken voor mijn nieuwste project. Vervolgens bond ik het uiteinde van mijn bol wol met een dramatisch hoog aantal ingewikkelde knopen vast aan mijn deurknop en spande het touw, via het plafond, naar de andere kant van mijn slaapkamer. 

Vanaf daar ging het touw weer naar de andere kant van de ruimte. Bij het haakje boven mijn bed waar de muur het plafond raakt, liet ik het touw naar benden hangen zodat het langs de zijkant van mijn bed op de grond hing. Deze omschrijving is voor mij heel helder en ik zie het helemaal voor me maar waarschijnlijk is het voor de rest van de wereldbevolking vrij vaag of misschien zelfs compleet vaag. Laat ik jullie verdere details besparen over het spannen van touwen en gelijk de uitkomst vertellen: Door het touw te laten vieren of aan te spannen kon ik mijn deur voortaan open en dicht doen terwijl ik op mijn bed lag. Och, ik was het meest gelukkige kind op aarde.

Bamboestok
Toen bedacht ik me dat mensen toch nog op mijn kamer zouden komen als ik bijvoorbeeld op school was. Ik bedacht me dat ik dat niet wilde en besloot een val op te zetten. De eerstvolgende keer dat mijn moeder mijn slaapkamer nietsvermoedend binnenliep om mijn was op te ruimen kreeg ze een bamboestok in haar gezicht. Toen ik thuis kwam kreeg ik straf en moest ik huilen.

Toch nog even terugkomen op de titel. Ik vind het actualiteitsprincipe raar. Ik denk niet dat het heden de sleutel tot het verleden is. Dat is veel te gemakkelijk gezegd. Dingen veranderen, ook al ben ik nog steeds wel raar. Toch heb ik voor deze titel gekozen want ja, het klonk toch wel erg interessant en misschien win ik nu ook nog wel wat slimme aardrijkskundige lezers alhoewel die nu waarschijnlijk weer afhaken omdat ik het actualiteitsprincipe beledig.

Er zijn nog veel meer vreemde dingen te vertellen, bijvoorbeeld dat mijn beste vriendin in groep vier een witte eend was en spinazie mijn lievelingseten was voordat ik een film zag over kabouter Plop, maar dit komt nog wel een andere keer.