Falen is een zegen

Wat als? Dat zijn toch altijd mooie vragen die je jezelf en anderen kunt stellen. Ik zat pas over deze vraag na te denken: 'Wat als alles je gewoon altijd lukt?' Er gaat nooit iets verkeerd, er zijn nooit misverstanden, je wordt nooit afgewezen, je hoeft eigenlijk ook nooit echt ergens voor te oefenen want je weet toch al dat het je gaat lukken. En nee, het geldt niet alleen voor jou dat echt álles lukt. Het geldt ook voor alles en iedereen om je heen. NS rijdt altijd op tijd, je hele klas haalt elk tentamen in 1x foutloos, Google en Wikipedia zijn niet meer nodig want iedereen weet overal de antwoorden toch wel op en je hoeft je vrienden met liefdesverdriet ook nooit meer te troosten want er mislukt niets.

Klinkt best oké op zich, ik denk dat veel mensen hier wel voor zouden tekenen. Maar stel nou dat het echt zo is. Alles lukt. Eerlijk gezegd denk ik dat het echt enorm saai is. Je bedenkt je ’s morgens wat je gaat doen en ’s avonds lig je in bed en bedenk je dat het wéér een perfecte dag was. Je hoeft ook nooit meer ergens echt je best voor te doen of ergens veel moeite in stoppen. Je hoeft nooit meer een oplossing ergens voor te verzinnen want er is niets om op te lossen. Je zal ook niet meer die enorme opluchting voelen als je na hard leren een 5,5 terugkrijgt of die teleurstelling voelen als het een 4,0 is. 

Fouten
Ik denk dat fouten heel belangrijk zijn. Ik weet in ieder geval zeker dat mensen meer leren van hun fouten dan van de dingen die ze goed doen. Fouten zorgen ervoor dat mensen eerlijk naar zichzelf kijken. Fouten zorgen ervoor dat je het de volgende keer goed wilt doen. Natuurlijk is het zwaar poep als je de eerste, tweede en derde keer faalt maar als je niet zou kunnen falen zou je ook geen motivatie hebben om het überhaupt te doen. 

Hm ja, dit is wel een beetje oeverloos gekeuvel. Tijd voor iets concreets. Kijk, de hele wereld weet dat ik nou niet bepaald goed kan koken. (Ik wek nu misschien de indruk dat ik denk dat de hele wereld enorm geïnteresseerd is in mijn leven, ik weet dat dit niet zo is. No worries.) Dat is best jammer want ik houd wel enorm van eten. Toen ik op kamers ging wonen moest ik dus wel koken anders kon ik niet eten. Logisch verhaal tot nu toe. Mooi. De eerste paar keer faalde ik hard. 

Kookskills
Mijn broccoli was ook echt heel hard, mijn pasta bleef aan elkaar plakken en mijn rijst was zo waterig als de ogen van veel mensen tijdens het kijken naar de Lion King als Simba afscheid moet nemen van zijn lieve papa. Nu ik al een aantal maanden in Tilburg bivakkeer en zelfs al een aantal keer voor andere mensen heb moeten koken ben ik er al wat beter in geworden. Kijk, dit kan aan mij of aan mijn persoonlijkheid liggen ofzo hoor, maar ik put veel meer plezier uit het feit dat mijn kookskills steeds beter worden dan dat ik zou kunnen putten uit het feit dat ze al perfect zijn. Dan zou je jezelf ook nooit kunnen verbeteren.

Nog een concreet dingetje. Ruzie maken. Kijk, ik houd er niet van hoor, ik vermijd het nogal. Maar als je nooit onenigheid of een meningsverschil hebt met iemand hoe kan je relatie met diegene dan ooit echt groeien? Ik geef toe, de ruzie zelf zal op zich niet heel goed zijn. Maar daarna moet je er iets mee. Er zijn fouten gemaakt. Foute dingen gezegd, gedacht, gedaan. Als je het ooit nog wilt fiksen zal je je eigen fouten onder ogen moeten zien. Als die ander deze instelling ook heeft zal het de relatie uiteindelijk beter maken. Het is echt niet in één keer helemaal goed en het kan best wel pijnlijk zijn en blijven maar je weet tenminste wat je aan elkaar hebt. Als fouten uitgesloten zouden zijn, zouden relaties oppervlakkig en eentonig zijn. Tenminste, dat is mijn mening.


Saai
Hm, een beknopte samenvatting om een lang verhaal iets korter te maken. Heb je vandaag net als ik weer heel veel verkeerd gedaan? Dan heb je samen met mij ook weer heel veel geleerd vandaag. Goed bezig. Perfectie is nergens voor nodig want perfectie is saai. Nou, ik ga weer lekker door met fouten maken. Doei

Noodweer

Een oude mevrouw komt in mijn richting gelopen. Ze kijkt moeilijk. Ik doe mijn best om haar een bemoedigende glimlach te geven. Ik ben al weken van plan om mijn bemoedigende glimlach eens te bekijken in de spiegel maar ik vergeet het steeds te doen. Ik vraag me nu namelijk weer af of deze emotie wel goed wordt opgepikt. Het kan namelijk ook heel goed zo zijn dat mijn als bemoedigend bedoelde glimlach er gewoon uitziet als 1 of andere creepy killersmile. Ik moet er binnenkort echt eens aan denken om project spiegel uit te voeren. Maar oude mensen hebben altijd heel veel levenservaring en ze zijn op zich altijd wel goed met emoties. 

Ik denk dat ze het snapt. Ze kijkt terug, rolt met haar ogen en slaakt een diepe zucht. Ja, gelijk heeft ze. Daar zitten we dan. Op een bankje op Utrecht Centraal. Het is zo’n kil en op dit moment vooral koud, zwart bankje wat met soort tussenschotten is opgedeeld in 3 delen. Met het idee van, ‘ja, zwervers hebben het zo makkelijk, laten we potentiële slaapplaatsen ook maar gewoon verpesten voor ze.’ Zij links, dan is het leeg en dan kom ik.

Rijdt niet, het weer
We kijken naar het bord met de vertrektijden van de treinen. Net als heel veel andere mensen op het moment trouwens. Een aantal dingen springen er toch wel uit:
19:47 Rotterdam Centraal, spoor 7b, intercity, +2 uur en 50 minuten.
20:38 Maastricht, spoor 15, intercity, rijdt niet, het weer.
Bij 13 van de 21 aangegeven vertrektijden is het vertrekspoor gewijzigd.
Ja, ik begrijp die diepe zucht echt wel.

Er loopt een kreupele duif voorbij. Ik heb geen eten, hij kijkt me minachtend aan. Ik kijk terug en dat zorgt er toch wel voor dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelt. Hij strompelt dus maar verder, op zoek naar mensen die wel eten hebben. Sorry man. De oude vrouw is intussen opgestaan en weggelopen. Ik denk toch dat ze, na daar een aantal minuten over nagedacht te hebben, mijn bemoedigende glimlach geïnterpreteerd heeft als creepy killersmile, ze zit nu namelijk 30 meter verderop op een ander bankje. Ik vind het wel jammer. Op zich wilde ik wel aan haar vragen waar ze heen ging maar ik durfde niet.

Hyena's
Het is interessant om te zien hoe mensen reageren. De meeste reageren zoals ik ook zou doen als ik geld had. Vertraging? Burger King. Nog meer vertraging? Starbucks. O, nu is de trein al vertrokken zonder mij? Smullers. Andere mensen vestigen al hun hoop op NS-medewerkers. Ze bestormen informatiehokjes en mensen die eruit zien als iemand die verstand heeft van treinen als een groep hondsdolle hyena’s. Net zag ik zelfs iemand een schoonmaker aanspreken terwijl hij aan de hand van een uitgedraaid papiertje probeerde duidelijk te maken dat hij naar Schiphol moest. 

Dan zijn er nog de bellers. Mensen die echt heel lang aan het bellen zijn. Ik vraag me serieus af of het de persoon aan de andere kant van de lijn iets uitmaakt. Wie wil er nu een half uur lang aanhoren dat de trein maar niet komt, dat het zo koud is en dat NS zo stom is? Óf diegene luistert uit beleefdheid en zegt af en toe ja en nee, óf die persoon heeft zijn telefoon gewoon neergelegd en is iets anders gaan doen.

En ach, die paar uur vertraging die ik nu heb? Ik ga me daar geen zorgen om maken. Van elke storm word je sterker is me ooit verteld.

Hakuna Matata.         

Lieve Wilke

Stel het je nu eens voor, je hebt de mogelijkheid om een brief te schrijven aan jezelf. Een brief met tips, waarschuwingen en aansporingen. Een brief waarin je de kennis mag delen die je door de jaren heen hebt opgedaan. Kennis die de 13-jarige Wilke goed zou kunnen gebruiken. Stel dat dit eens mogelijk was.. Ik denk dat mijn brief er dan ongeveer zo uit zou hebben gezien:

Lieve Wilke,

Allereerst wil ik je vertellen dat niet iedereen die in het jaar 2013 leeft een jetpack heeft. Ik weet dat je dat denkt, niet waar dus. Ook bestaan er nog steeds postzegels. De opwarming van de aarde is ook wat minder spectaculair dan je dacht, meid. Iedereen heeft hier nog steeds droge voeten en de noord- en zuidpool bestaan ook nog steeds.

Je hebt het best aardig gedaan, leven. Je woont nu in Tilburg, op kamers. Leuke stad hoor, zoek maar eens op Google Maps. Je studeert nu HBO Journalistiek, waar niets mis mee is, maar je hebt jezelf wel mee laten sleuren in de zesjescultuur. Shame on you. Toch wil ik je aanmoedigen om lekker door te gaan met achten en negens halen daar in de brugklas. Het lijkt misschien zinloos, aangezien ik je nu al kan vertellen dat je niet cum laude af gaat studeren, maar het is toch leuk om later trots op terug te kunnen kijken..

Tja, wat kan ik je nog meer vertellen? De vrienden die je nu hebt en waarvan je denkt dat ze lang zullen blijven, dat valt ook best mee, er zullen veel andere mensen op je pad komen. Maar maakt niet uit, het blijven coole mensen dus ga vooral lekker door zo. Oja, Wilke, echt, dat vak Latijn.. Laat dat alsjeblieft meteen vallen, nu. Het lijkt misschien nu nog wel interessant ofzo maar dat wordt over een aantal jaar echt de hel. Die leraren die je daarvoor gaat krijgen, die zijn nog gekker dan jijzelf, gelijk droppen dus die shit.

Je moet je trouwens ook niet teveel voorstellen van volwassen worden. Dit vertel ik je maar even gewoon om je op de realiteit voor te bereiden. Ik heb nu nog steeds het gevoel dat ik ongelofelijk veel moet leren, doen en proberen. Zet het dus maar uit je hoofd dat, als je 18 bent, je opeens alles helder gaat zien ofzo. Het wordt eerder allemaal nog ingewikkelder. O ja, in 2009 krijgen de Verenigde Staten een zwarte president, vet he? Ik ben er nog niet helemaal uit wanneer dat gevoel van volwassenheid wél gaat komen, maar voorlopig dus nog niet.

Je gaat trouwens volgend jaar ergens je achillespees overbelasten. Doe even rustig aan, bespaart je een hoop ellende. Och heden. En kind. Stop alsjeblieft met doen alsof je overal verstand van hebt. Je hebt zo’n grote mond terwijl je eigenlijk nog maar zo weinig weet. Kijk, ik weet dat je non-stop Discovery Channel en National Geographic kijkt, maar dat geeft je nog niet alle wijsheid van de wereld. Met bluffen kom je een heel eind, I know, maar er gaan de komende jaren mensen komen die daar doorheen gaan prikken. Stop dus maar met dat bluffen en wijs doen. Werkt niet.     

Nog een aantal tips die ik je wil geven: Blijf jezelf, verzin eens goede scheldwoorden, poets je tanden beter en wees eens wat dankbaarder voor alle mensen om je heen. Kijk, sommige mensen lijken nu misschien alleen maar irritant aanwezig maar die zijn er maar wel mooi voor je en geven om je. Er zal over een aantal jaar ook een OV-chipkaart op de markt komen. Je gaat bedenken dat het vaak goedkoper is om niet uit te checken. Dit lijkt een poosje goed te gaan maar na een paar maanden krijg je een boete van €100,- op de deurmat. Gewoon uitchecken dus, neem dat maar van me aan.

Oké. Nu nog wat complimenten, zo slecht doe je het nu ook weer niet. Ga zo door met school, dan heb je in 2013 je gymnasiumdiploma in handen. Probeer ook altijd positief te blijven, ik heb gemerkt dat mensen dat waarderen. Blijf ook lekker nadenken over het leven enzo. Niet dat je er ook maar iets mee op gaat schieten, maar het zorgt tenminste voor leuke gespreksstof. 

Ik kan het niet laten, nog een paar tips. Basketbal wordt namelijk ook nog een dingetje. Je zal niet je hele leven in een jongensteam blijven spelen. Ik ga lekker nog niet vertellen wat er precies gaat gebeuren maar beter ga je je driepuntsschot oefenen, kan je nog veel plezier aan beleven. 

En Wilke, geniet gewoon van de mensen om je heen. Sommige zullen er maar even zijn, anderen zijn er nu nog steeds. Geef hen de aandacht die ze verdienen en laat weten hoe belangrijk ze voor je zijn. O wacht, nog een belangrijke tip! Houd Olivier 's avonds 11 oktober 2011 binnen. Anders wordt die lieve kat hartstikke doodgereden door een auto.

Heel veel succes de komende 5 jaar. Vergeet niet te zingen. Of je nu blij, bang, boos of bedroefd bent.

Liefs,
Wilke    

Emoties

Emoties. Je weet wel, die vervelende dingen die vanuit je hart naar je hoofd gaan en dan vaak hele plannen omgooien.

Soms word ik wakker met het plan om de hele dag blij te zijn. Ik ben het echt serieus van plan en doe er alles aan om me aan het plan te houden. Soms lukt het. Dat zijn mooie dagen. Soms lukt het ook niet. Dat zijn ook mooie dagen, alleen anders. Soms word ik wakker met het plan om de hele dag chagrijnig in bed te blijven liggen. Ik ben dat dan ook serieus van plan en ik hoef er niet eens heel veel voor te doen om me aan dat plan te houden. Soms lukt het. Soms lukt het niet.

Shuffle
Er zijn veel factoren die invloed kunnen hebben op mijn emoties:
Bomen, suiker, eenhoorns, afwas, vrienden, chocola, pindakaas, dino’s, salami, ruzies, pijn, nieuwe kleren, NS, muziek, vakantie, slapen, niet slapen, onzekerheid, gedachtes, familie, stoplichten, zebrapaden, piekeren, zon, falen, regen, school, verkeer, beloftes, sinterklaas, afspraken, iemand missen, woorden, daden, respect, lachen, pesten, vallen, opstaan, regenbogen, helpen, praten, groente, geloven, milkshakes, verantwoordelijkheid, kerst, twijfelen, vertraging, zingen, huilen, kou, modder, wind, tijd, prestaties, verwachtingen, cijfers, spijt hebben, beoordelingen, bananen, kokosnoten, vertrouwen, geld, geen geld, leugens, waarheden, verhalen, grappen, rennen, temperatuur, geluk, stilte, wifi, accu’s, kussens, energie, plannen.  

Toch vind ik al deze wisselvalligheid af en toe wel jammer. Waarom hebben we niet gewoon een ingebouwde playlist met emoties? Dan kun je tenminste kiezen voor de juiste emotie op het juiste moment. En als je je even lekker mens wil voelen kies je gewoon shuffle. Simpel zat.

Seneca
‘De wereld is een schouwtoneel.’ Deze uitspraak werd gedaan door ene meneer Seneca. Ik kom nu misschien wijs en geleerd over. Ik vertel er daarom maar bij dat dit overigens ook gelijk het enige is wat ik me nog kan herinneren van mijn lessen Latijn.  Meestal vind ik er niet zoveel van, van al die ‘wijze’ uitspraken, maar deze heeft wel wat. Want al die jaren geleden, toen de keizers Caesar heetten en de stoere mannen altijd sandalen droegen, was het dus ook al zo dat mensen niet echt waren. Ook toen acteerden mensen zich door het leven heen. 

Ik doe het ook. Laten we eerlijk zijn. Actrice eerste klas hier. Maar soms denk ik wel eens, wat zou er gebeuren als we echt waren? Wat is nou het ergste wat er kan gebeuren als we gewoon eens stoppen met acteren en laten zien wie we echt zijn en wat we echt voelen?

Hier ga ik de komende tijd eens even goed over nadenken. Maar eerst moet ik even mijn juiste masker zoeken want morgen is er weer een nieuwe dag.

Alcohol

‘Waarom drink jij geen alcohol, is dat uit principe?’

Deze vraag heb ik in mijn leven al vaak moeten beantwoorden. Dat vind ik niet erg, op zich. Feit is alleen wel dat ik dit meestal moet proberen uit te leggen terwijl de alcohol rijkelijk vloeit en dit de nodige geluidsoverlast met zich meebrengt. Als ik al schreeuwend over de harde muziek en de andere schreeuwende mensen heen moet proberen te komen en ik daarnaast ook nog moet proberen enigszins in de maat te blijven bewegen, (ik noem het maar geen dansen want dat zou niet respectvol zijn naar het dansen toe) kan het zijn dat ik mijn punt wat minder goed weet te verwoorden dan onder andere omstandigheden. Vandaar nu een berichtje op mijn blog.

Alcohol dus. Waarom niet?

Ik bedenk me maar altijd, waarom wel? Deze vraag stel ik ook vaak terug aan mensen die mij eerst vroegen waarom ik niet dronk. Waarom drink jij wél alcohol? De antwoorden die ik tot nu toe het meeste heb gehoord zijn:


'Tja, het is gewoon gezellig.'
'Met alcohol durf ik eerder op iemand af te stappen en te gaan dansen.'
'Ja, hallo, ik vind het gewoon lekker.'

Oké. Nou, ik moet zeggen, dit vind ik helemaal geen domme redenen. Het is wel zo dat deze redenen voor mij niet echt gelden. Mijn leven is namelijk best gezellig, ondanks dat ik nooit alcohol drink. Mensen die mij wat beter kennen weten dat punt twee, er wat losser door worden, sowieso niet echt een probleem voor mij is. Af en toe denk ik dat ik maar beter alcohol moet gaan drinken omdat ik dan misschien wel normaal ga doen. Ga met mij dansen en je schaamt je nooit meer voor jezelf. Aanrader. Dan het derde punt; sommige alcoholische drankjes zijn gewoon lekker. Ieder zijn smaak, helemaal prima. Ik heb genoeg alcohol geroken in mijn leven en alleen dat is voor mij al genoeg om het niet te willen drinken.

BOE!
Hee, wat een negatieve zeikzak. Ja, dat vind ik eigenlijk ook. Sjongejonge. Zit ze hier gewoon alcohol helemaal af te kraken. BOE!

Dan nu dus de positieve dingen aan alcohol. Ten eerste lach ik me wekelijks helemaal kapot om mensen die niet meer 'helemaal helder' zijn. Ik bedoel, ik vind het hilariteit-level vrij hoog liggen als mensen bier drinken, plassen, bier drinken, plassen, bier drinken, plassen, bier drinken, kotsen, klagen, slapen, een gigantische kater hebben en vervolgens zeggen: ‘Oke, dat was echt een AWEESOMMEEE feest!’ Dude, je weet niet eens meer wat er is gebeurd. Ik kan daar best wel van genieten.

Ten tweede vind ik het echt heel leuk om te zien dat er wel echt mensen zijn die ‘losser’ worden van alcohol. Dan bedoel ik niet die mensen die aan je gaan hangen en je mateloos irriteren maar die mensen die normaal wat stiller zijn en nu lekker dansen en mensen aanspreken. Dat vind ik echt leuk om te zien. Alcohol +1.

Suikergehalte
Ten derde vind ik de drankspelletjes die zijn bedacht rondom alcohol echt keileuk. Kijk, ik doe die spelletjes dus altijd met Taksi of Cola. Het suikergehalte in mijn bloed stijgt dan dus altijd tot een hoogtepunt waar je u tegen zegt. Waarschijnlijk draagt de gigantische hoeveelheid suiker in mijn bloed ook wel een beetje bij aan het feit dat ik die spelletjes zo leuk vind, maar oké. Ik vind het altijd hartstikke gezellig en sommige spelregels zijn best goed bedacht.

Nu kan ik natuurlijk, om mijn punt er even lekker in te wrijven, ook nog allemaal slimme, kristalheldere, wetenschappelijk bewezen zaken noemen betreffende gezondheid, (verkeers)ongelukken, verslavingen, vandalisme en andere ellende rondom alcohol. Maar daar ga ik niet eens aan beginnen. Dat weet iedereen echt wel zo onderhand. Het is ook niet mijn bedoeling om een soort preek op jullie af te vuren. 

Of je nu elke avond kilometers alcohol drinkt of niet, wie ben ik om je te veroordelen? Jullie weten nu waarom ik geen alcohol drink en hoe ik erover denk. De volgende keer dat ik je tegenkom in Tilburg met een Ice-Tea in mijn hand doen we een dansje en proosten we op het goede leven. Deal?

Brand in mijn straat

Het was vrijdagavond 22.30 uur. Aangezien ik een top sociaal leven heb, was ik deze vrijdagavond hard aan het werk voor school. Ik moest een column schrijven voordat de deadline was verstreken en het wilde maar niet lukken. Opeens hoorde ik dat er hard op de voordeur en de ramen werd geklopt. (De noodzaak tot kloppen werd waarschijnlijk veroorzaakt door het consequente falen van onze bel.) Ik liep de trap af en opende enigszins op mijn hoede de voordeur.

'Je moet nu je auto wegzetten! De brandweer moet er door. Wie parkeert nu zo haar auto, dat is toch levensgevaarlijk, joh!?' Ik had me op zich terwijl ik de trap afliep geestelijk wel op een aantal zaken voorbereid maar het plotselinge bezit van een auto was de revue nog niet gepasseerd. Er schoten een aantal gedachtes door mijn hoofd: 1. Auto? 2. Brand?
Mijn antwoord luidde: 'Ik ben een student, denk je dat die auto van mij is?' De vrouw die mij valselijk beschuldigde, keek me nu enigszins glazig aan. Ik besloot dat mijn vraag op zich wel door kon als retorisch en stelde een volgende vraag: 'Nou, waar is de brand?'

Inboedelverzekering
Deze geweldige vrouw dacht weer dat mijn vraag retorisch was en liep dus zonder te antwoorden door. Op naar de volgende persoon die ze kon beschuldigen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me niet echt zorgen maakte. Ik dacht: 'Ben ik even blij dat ik net mijn inboedelverzekering heb afgesloten' en ik liep naar buiten om de boel eens te gaan examineren. De vrouw die mij zo aardig kwam waarschuwen had op zich wat één punt betreft wél gelijk. Brand was er. Bij de overburen in de tuin.

      
Het vuur laaide al lekker op en het zag er best mooi uit. Ik voelde ondanks mijn geringe ervaring toch stiekem de journalist in mij ontwaken en besloot foto's te maken en goed te luisteren naar wat de mensen zeiden. Tevens was dit een mooie gelegenheid om eindelijk eens te zien wie er allemaal in mijn straat woonden. Mensen die ik nog nooit had gezien begonnen gelijk met elkaar te praten en onze straat stond als één geweldig geheel de vuur-show te aanschouwen. Als je ooit wat meer verbondenheid zoekt in je straat of je wilt gewoon graag weten wie je buren zijn, steek iets in de fik, gegarandeerd succes.

Testosteron
De brandweer was intussen gearriveerd en ook de politie kwam eens even een kijkje nemen. Onze incidentele buurtbijeenkomst was intussen dusdanig grootschalig geworden dat de politie zich genoodzaakt zag de straat af te zetten. Aanstellers. Ook was het testosteron-gehalte van de brandweermannen wat aan de hoge kant. Zonder aan te bellen of op het raam te kloppen beukten ze de voordeur in. Zo van, ja er is brand in je tuin dus die voordeur moet echt helemaal kapot. Later hoorde ik, terwijl ik als een echte badass journalist een gesprek tussen de politiemensen afluisterde, dat ze de achterdeur ook hadden ingebeukt. Zoals ik al zei, teveel testosteron.

Eigenlijk was het blussen binnen 5 minuten gebeurd. Niet veel bijzonders. Om 23.30 was het hele circus ook wel een beetje voorbij en begonnen de meeste mensen weer huiswaarts te keren. Ook de vaders die hun kinderen in hun pyjama uit bed hadden gesleurd omdat ze vast en zeker de brandweer in hun straat wilden zien en dit nooit meer zouden vergeten omdat het zo geweldig was, keerden weer terug naar hun huis. Ik zou als kind alleen maar bang zijn als het huis van mijn buren stond af te fikken en de rest van mijn leven niet meer rustig kunnen slapen, maar oké, ieder zijn ding.

Aanleiding
Ik heb nog een poosje tegen een lantaarnpaal leunend staan kijken naar de mensen die nog even met elkaar bleven praten. Eerst ging het nog over de brand en over wie er nu eigenlijk in dat huis woonde maar langzaam verslapte de aandacht en begon men te praten over televisieprogramma's en Linda de Mol. Dit was voor mij het teken de groep te verlaten.   

De aanleiding voor de brand is tot op heden niet bekend. Dat is toch altijd jammer. De politie dacht niet dat er sprake was van aanstichting omdat er geen tekenen waren die daarop wezen. Nu, misschien is daar ook wel geen bewijs voor maar ik wilde toch deze foto nog delen.

Ik beschuldig trouwens niemand hoor, gewoon een constatering. Het was een interessante avond.

 

Premier Wilders

Wat klinkt het allemaal mooi uit de mond van Geert Wilders:
“We moeten de lasten voor Nederlandse burgers en ondernemers omlaag brengen, de belasting verlagen. Nederland moet ons geld hebben, niet Afrika. BTW en accijnzen moeten minimaal een procent lager liggen dan in de omringende landen.”
Dit klinkt misschien allemaal wat lastig maar dit kan echt makkelijk uitgevoerd worden. Tuurlijk, we moeten hier en daar wat geld inleveren, het is immers crisis. Maar laat dit aan Wilders over. Hij weet wel van aanpakken.

Minder belasting
Geert Wilders. Een 50-jarige man uit Venlo, partijleider bij de PVV. In zijn politieke carrière deed hij al een heel aantal nieuwe taalvondsten; bedrijfspoedel, kopvoddentaks, tuigdorp, woestijngodsdienst, politieke autist. Stuk voor stuk tekenend voor zijn politieke overtuiging. Duidelijk en direct.

Stel het je nu eens voor. Minister-president Wilders. Wat zouden we er allemaal op vooruit gaan. Minder belasting, minder betalen aan BTW en accijnzen en vast ook nog veel meer nieuwe taalvondsten. Het zou geweldig goed zijn voor Nederland en haar bevolking. 

Alleen échte Nederlanders
Ja, we moeten dan wel even alleen aan échte Nederlanders denken. Niet aan die tweede of derde generatie Marokkanen die hier herrie schoppen. Ja, dat zijn officieel wel Nederlanders maar die tellen we nu even niet mee. Ook moeten we nu niet aan Ghana, Zimbabwe of andere landen denken die geen cent te makken hebben. Ik bedoel, het geld voor onze verlaagde belasting moet toch ergens vandaan komen? Weet je hoeveel miljarden euro’s winst we kunnen maken als we stoppen met ontwikkelingshulp? Dat zou ons nog wel eens kunnen verbazen. 

Ook zouden we met Geert aan het roer geen last meer hebben van de Europese Unie. Die hebben we in ons nieuwe Nederland namelijk helemaal niet nodig. We voeren de gulden terug in en zoeken onze eigen handelspartners wel, daar hebben we niet zo’n geld vretende machine als de EU voor nodig.
 
Vrijheid
PVV. Dat is toch mooi. Partij van de Vrijheid. Zeggen wat je wilt, mogen denken wat je wilt, doen wat je wilt. Alleen de naam van de partij maakt al dat je op ze zou willen stemmen. Ik heb trouwens wel geluk dat ik blank ben en van Nederlandse afkomst. Dat is namelijk wel een vereiste voor deze vrijheid. Als je moslim bent kan je maar beter snel emigreren. Wilders noemt jullie ‘tuig’. Nederland wordt volgens hem verkocht aan de duivel die Mohammed heet en niemand doet er wat aan. Geert doet er nu wel wat aan. Hij gaat ook goed in de peilingen. Mensen houden van duidelijkheid.

Nederland staat nu nog bekend als een tolerant land. Ik ben daar best wel trots op. Toch denk ik dat die trots als sneeuw voor de zon verdwijnt als premier Wilders aantreedt. Ik ga dan misschien wel minder belasting betalen, ik heb dan misschien meer duidelijkheid, Nederland wordt misschien zelfs economisch welvarender maar dit weegt niet op tegen de nadelen. 

Als ik op Geert Wilders stem zou ik kiezen voor ongelijkheid, discriminatie, verachting, onrust en een gigantisch egoïstische instelling. Geert, we zijn niet alleen op de wereld. Minder belasting moeten betalen zou fijn zijn, maar niet tegen elke prijs.

Brabant

Ik ben verhuisd. Ik woon nu in Brabant. Noord-Brabant.

Veel mensen zullen denken, kind, zeur niet. Het is 60 kilometer verder dan waar je eerst woonde, hoe groot kan dat verschil nu zijn? Wel. Mensen. Dat verschil is gigantisch.

Heb je je wel eens een buitenlander in je eigen land gevoeld? Nou. Ik intussen wel.
Hier een (voor mij) alledaagse afbeelding:



Deze afbeelding toont een leeg pak bolletjes-vla. Bij ons in Zuid-Holland is het de gewoonte een pak vla of yoghurt 'uit te knijpen' wanneer deze bijna leeg is. Je scheurt de flappen aan de bovenkant los, vouwt het pak dubbel en duwt de hoek aan de onderkant naar binnen waarna je het laatste restje yoghurt in je schaaltje kunt deponeren. Voor mij, nuchtere Langerakkerin, is dit de normaalste zaak van de wereld. 

Pudding
Toen ik deze actie uitvoerde na mijn maaltijd vanmiddag zaten er, desondanks, twee compleet verbouwereerde meisjes tegenover mij. 'Dat heb ik echt nog nooit gezien.' 'Wauw, dat is best wel praktisch' waren de zinnen die over hun lippen kwamen. Ik verbaasde me hierover en vroeg aan hen hoe zij hun laatste beetje vla dan uit het pak kregen. 'Tja, gewoon schudden' was het antwoord, 'ik heb nog nooit een pak pudding dubbel gevouwen.' Pudding. Nu was het mijn beurt om hen dom aan te staren. Pudding? In Zuid-Holland is dit pudding.

Oké, die aardbeien zijn optioneel. Maar dit is pudding. Nou, in Brabant dus niet.

Wisten jullie trouwens dat Limburgers zo ongeveer allemaal een Franse voornaam hebben? Ik verbaas me nog steeds over namen als Gaston, Isabeau en Jules. Nog steeds schiet ik in de lach als iemand me niet verstaat. 'Wablief?' zeggen ze dan. 

Hallé
Inspanning is ook zeker vereist als je een gesprek probeert te voeren. Die 'zachte g' klinkt wel lekker gezellig maar ik moet mezelf er toch telkens weer toe zetten om goed te luisteren omdat ik gewoon anders echt de helft van de zin mis. Als ik vervolgens weer begin te praten voel ik me net een schreeuwende Duitser omdat de klanken die uit mijn mond komen zo hard en fel zijn vergeleken met die schattige Lim-en Brabo's.

Dan zijn er nog de mensen die mij groeten met 'Hallé'. Ondanks de hilarische situaties die ik hier eerder door heb meegemaakt, blijf ik het een rare groet vinden. Net als 'ik ben vanmorgen om 09.00 uur aangereden.' Je zou je toch kapot schrikken. De eerste keer dat iemand dit tegen mij zei had ik 112 al bijna aan de lijn. Maar nee hoor, ze bedoelen dan gewoon dat ze 09.00 uur vertrokken zijn.

Weet je. Die Brabanders en Limburgers zijn maar rare lui, maar och, wat voel ik me thuis :)  

Slapen

Weer iets wat zo gewoon lijkt maar eigenlijk echt zwaar interessant is. Je sluit je ogen en je hersenen gaan uit. Je merkt niets en plotseling gaan er een aantal uur voorbij en gaan je hersenen weer aan.

Toch is het vreemd. Ik zeg altijd heel stoer dat slapen zonde is van je leven. Je doet niets, je bereikt niets, je eet niet, je helpt niemand, je verdient geen geld, je ontmoet geen mensen, je communiceert niet. Maar toch doen we het met z'n allen zo'n 30% van onze tijd op deze ronddraaiende bol. Dat is toch opmerkelijk.

Uitslapen
Slaap is op zich wel positief. Mijn bed is soms echt mijn beste vriend. Af en toe verheug ik me er echt op om te gaan slapen. Of uitslapen, dat is pas geweldig, daar kan ik me een hele week op verheugen. Wakker worden zonder wekker en er gewoon niet uit hoeven gaan.

Maar slaap is soms ook poep. Soms heb je er geen tijd voor of geen zin in, maar je moet toch een keer slapen anders doet je lichaam het niet meer. Ik bedoel, als we niet hoefden te slapen hadden we bijna dubbel zoveel tijd voor andere dingen.

Soms is het ook zwaar moeilijk om in slaap te komen. Ik ken genoeg mensen die gaan liggen en binnen 2 minuten gewoon slapen. Mijn zusje is zo'n wondermens leerde ik deze vakantie toen ik met haar op een kamer sliep. Terwijl zij binnen anderhalve minuut al snurkend en knarsetandend tot rust komt, lig ik daar maar. 

Ik ben dus niet zo getalenteerd als zij. De juiste houding vinden is en blijft moeilijk en mijn brein werkt ook nooit echt mee. Nu ben ik, bijvoorbeeld, al bijna 2 uur bezig geweest met bedenken dat ik moet stoppen met nadenken en moet gaan slapen, maar ik slaap nu nog niet. Ik schrijf zelfs een zinloos verhaal over slapen, niet echt een vooruitgang. En over opstaan 's ochtends hoef ik niet eens veel te zeggen. Dat kennen we allemaal. Pure ellende en dan nog erger.

Wikipedia
Eigenlijk zou er echt een vet goeie conclusie moeten komen hier maar die is er niet echt.

Ik wilde gewoon even laten weten dat als je niet zo'n getalenteerde slaper bent je niet de enige bent. En schaapjes tellen werkt averechts, dat las ik net op Wikipedia. Ik denk altijd maar gewoon aan dino's en eenhoorns.

Examens

Examens zijn goed voor me. Dit is vreemd. Wat eigenlijk zijn 'positief' of 'goed' niet de eerste woorden die in je opkomen als je denkt aan examens. Toch is het zo.

Dankzij de examens heb ik mijn meivakantie goed besteed. Normaal slaap en eet ik tijdens mijn vakanties. Nu moest ik van mezelf twee weken lang leren. Oke, ik heb alsnog wel geslapen en gegeten, dat geef ik toe. Maar ik heb ook heel veel geleerd, nieuwe kennis opgedaan, me min of meer gehouden aan mijn planning en ook nog structuur in mijn leven aangebracht door elke dag om 09.30 op te staan, te eten, te fitnessen en vervolgens te gaan leren. Niet slecht toch zou je zeggen.

Optreden
Nog een positief punt aan examens is het feit dat je kleine dingen meer gaat waarderen. Ik houd van muziek. Heel erg. Maar nu ik na elke geleerde paragraaf aardrijkskunde een liedje op mijn iPod mocht uitkiezen en heel hard mocht afspelen, waardeerde ik de nummers nog meer. (vooral als ze lekker lang duurde, dankjewel Justin Timberlake) Ik zette het nummer heel hard aan, ik pakte een bus deodorant of een haarborstel opdat deze kon dienen als microfoon, ik deed het rolgordijn een stukje dicht want eigenlijk schaamde ik me wel een beetje voor de overburen en ik zong uit volle borst mee met het nummer, inclusief bewegingen en emotionele gezichtsuitdrukkingen. 

Een speciale dank gaat hier naar Demi Lovato die zo geweldig is dat ze haar nieuwe album laat uitkomen tijdens mijn examens zodat ik heel veel nieuwe, perfecte, geweldige, mooie nummers kan leren. 

Positief
Ook waardeerde ik eten meer. Nog meer, dat is dus mogelijk. Koop een zak snoep en leg de snoepjes verspreid over een Latijnse tekst neer. Elke keer als je de regel Latijn passeert waar het snoepje is gelokaliseerd en je dus weer meer geleerd hebt mag je het snoepje opeten. O, wat waardeerde ik die karameltoffees. Je leert dus de kleine dingen meer waarderen omdat het nou eenmaal het enige is wat je even kan wegtrekken uit het duister van de letters, boeken en cijfers.

Nee, ik ben nog niet klaar. Er zijn nog meer positieve punten te noemen. Ik heb namelijk de komende maand een doel met mijn leven. Nee, ik ben niet zo hopeloos dat ik helemaal geen doelen heb in mijn leven, zeker wel, maar dit doel is toch wel heerlijk concreet, duidelijk en binnen handbereik. Ik ga bikkelen en omdat ik bikkel ga ik mijn diploma halen. Als ik mijn diploma heb, hoef ik nooit meer naar mijn Latijn leraar te luisteren of te kijken, hoef ik nooit meer wiskundeopgaven te maken en hoef ik ook nooit meer na te denken of mijn school nu Gymnasium Camphusianum heet of Camphusianum Gymnasium.

Moeder
Verder let ik er ook nog eens op hoe laat ik naar bed ga. Dat is ook positief. Ik wilde perse 8 uur per nacht slapen. Dit zou namelijk de concentratie voor de volgende dag sterk verbeteren. Ik moet toegeven dat dit niet helemaal is gelukt elke avond maar de intentie is er en dat is heel goed. Ook heb ik gelezen dat het slecht is voor de concentratie om 's ochtend voor een examen televisie te kijken. Ik heb dus tijdens mijn ontbijt gepraat met mijn moeder en de krant gelezen. Dit zie ik ook wel als positief. Mijn moeder vond het in ieder geval leuk.

Aan het eind van ieder betoog moet je even samenvatten. Dankzij de examens heb ik dus mijn meivakantie goed besteed, heb ik structuur in mijn leven, waardeer ik zaken meer, heb ik een duidelijk doel voor ogen en slaap ik meer.

Oke, ik moet eerlijk zijn. Toen ik 20 minuten geleden begon met dit bericht op mijn blog schrijven zat ik even in een zwart gat. Geen zin, geen motivatie, geen discipline. Maar nu ik al deze positieve punten heb gezien en nu ze eigenlijk ook nog heel erg kloppen ga ik weer. Ik ga wiskundesommen maken, geschiedenis lezen, Duitse en Engelse teksten ontcijferen en ondertussen snoep eten en concerten geven voor mijn meubilair in mijn slaapkamer met een bus deodorant in mijn rechterhand. Het leven is goed.

Verjaardag

Ik was jarig. Er kwamen speciaal voor mij mensen naar Langerak toe, ze namen cadeautjes mee die ze net hadden ingepakt en keken vervolgens verheugd naar mij terwijl ik het weer uitpakte en het pakpapier weggooide. Ze pakten mijn rechterhand vast met hun eigen rechterhand en schudde hem zo'n drie of vier keer op en neer terwijl ze 'gefeliciteerd' of 'eindelijk volwassen' zeiden. Sommige mensen wilden mij zelfs drie keer kussen. Rechterwang, linkerwang, rechterwang. De meeste mensen mogen dat niet, een aantal wel. Eigenlijk is dat vreemd, dat kussen, want het enige wat ik ervan ervaar is dat je enigszins ongemakkelijk met je wangen langs elkaar staat te schuren. Maar oke.

Je verjaardag vieren. Oké, ergens snap ik het nog wel dat jullie allemaal verschrikkelijk blij zijn dat ik ooit een keer geboren ben. En natuurlijk willen jullie dat elk jaar vieren maar toch blijft het vreemd.

Ja, tuurlijk is het een Stuij
Ik begin niet helemaal bij het begin. Ik sla een stukje van het proces over. Ik mag dan nu 18 zijn, ik ben nog niet volwassen genoeg om openlijk over het voorgaande proces te durven praten. Op een gegeven moment zit je nu eenmaal in de buik van je moeder. Je schopt eens flink tegen de binnenkant van die ballon aan en draait je een aantal keer om. 

Uiteindelijk heb je het wel gezien daar en wil je eruit. Je gaat er eens goed voor liggen, geeft je moeder de laatste trap en hoopt dat ze haar best een beetje doet. Ik deed zelfs als vies, slijmerig hoopje baby mijn eigen zin al. Ik kreeg het, uiteraard, voor elkaar om er verkeerd uit te komen. 'Het is een stuit!' zei de verpleegkundige. 'Ja, tuurlijk is het een Stuij..' zei mijn vader. 

Ik werd geboren op 4 mei. Het was 07.10 uur. Mijn ouders dachten dat ik een enorme spleet in mijn kop had aangezien mijn hoofd er het eerst uit had moeten komen. Maar nee, het was geen spleet in mijn hoofd, het was de onderkant.

Ik had geen haar. Dat duurde 2 jaar. Toen kreeg ik eindelijk haar, wat waren mijn ouders blij. Het was rood. Ze waren vast nog steeds wel blij.

Cadeautjes
Eigenlijk kwamen al die mensen vandaag dus naar Langerak om te gedenken dat ik een bepaald aantal jaren geleden voor het eerst jankte en in een wiegje werd gelegd. Dat is heel aardig en dat waardeer ik enorm. Wat ik nu nog niet helemaal begrijp is waarom ik er geld voor krijg en cadeautjes. Want eigenlijk was ik niet degene die heeft besloten dat ik eruit wilde op 4 mei. Mijn ouders hebben wat dat betreft meer verantwoordelijkheid. Waarom geven wij dan toch die baby of dat kind of die volwassene de cadeautjes en het geld?

Als ik naar een verjaardag ga en er überhaupt al aan denk om iets mee te nemen vraag ik me altijd af hoeveel geld ik de vorige keer zelf van diegene heb ontvangen. Eigenlijk is het dus gewoon een plichtmatig heen-en-weer schuiven van geld. 'O ja, ik kreeg €10,- afgelopen jaar, nu geef ik hem weer €10,- terug.'

Gewoontes
Waarom iemand cadeautjes geven omdat hij toevallig die datum geboren werd? Waarom je duim omhoog richten als iets goed gaat en omlaag als dat niet zo is? Waarom je hoofd van rechts naar links bewegen als je iets niet wilt maar je hoofd op en neer bewegen als je het wel wilt? Waarom pijlen de lucht inschieten als er een nieuw kalenderjaar ingaat en mensen bekeuren als ze dat op andere dagen willen doen? Waarom in december chocoladeletters verkopen en in juni niet?
Gewoontes zijn vreemd.

Maar ik ben nu heel wat euro's en leuke cadeaus rijker dan waar ik vanmorgen mee begon. En dat allemaal alleen maar omdat ik op deze datum een aantal jaar geleden tevoorschijn kwam. Makkelijk hoor, dank jullie wel!

Actualiteitsprincipe

Ik denk dat ik een vreemd kind was. Ik baseer dit op het actualiteitsprincipe. Ik heb dit pas geleerd uit mijn aardrijkskundeboek. Het actualiteitsprincipe houdt in dat wat zich in het heden afspeelt zich ook op dezelfde manier heeft afgespeeld in het verleden. Het heden is voor deze aardrijkskundigen dus de sleutel tot het verleden. Omdat ik nu een vreemd persoon ben kan ik dus volgens deze theorie aannemen dat ik vroeger ook een vreemd kind was.

Mijn kamer was een vulkaan. Ik was de held en ik moest mijn knuffels redden voordat de magmabol in de vulkaan tot uitbarsting kwam en het lava uit de vulkaan zou stromen en alles zou vernietigen wat op zijn pad kwam. Ik keek als kind niets anders dan Discovery Channel en daar had ik dan ook geleerd dat niet alleen lava bij een uitbarsting van een vulkaan gevaarlijk is maar dat juist ook alle gassen en giftige stoffen die na de lavastroom nog komen erg gevaarlijk zijn. Die stoffen en gassen heten piroklasmaatstroom. Tenminste, dat dacht ik. Ik was zeven jaar. 

Piroklasmaatstroom
Ik dacht dat het lava ongeveer anderhalve minuut duurde en de piroklasmaatstroom drie minuten. Om mijn knuffels en, niet minder belangrijk, mezelf te redden, moest ik dus in totaal vierenhalve minuut onder mijn dekens liggen en mijn adem inhouden. Ik was dus zeven jaar en ik trainde mezelf elke avond om mijn adem vierenhalve minuut lang in te houden om lava en pyroklastische stromen te ontwijken. Nu ik erop terugkijk, denk ik toch dat dit door veel mensen onder de categorie 'vreemd' geschaard zal worden.

Het lukte. Ik ontdekte dat, als ik eerst tien minuten lang heel erg diep in en heel erg diep uitademde, ik vervolgens de vierenhalve minuten zonder lucht redde. Ik had een wekker die door op een knopje te drukken licht gaf, die redde ik dus ook van het lava en daarop kon ik zien wanneer de piroklasmaatstroom voorbij was. Ik was erg trots op mezelf. Elke avond redde ik mijn knuffels en mijn wekker weer van het verschrikkelijke natuurgeweld. Het waren mooie tijden.

Paarse viltstift
Er schuilt een uitvinder in mij. Op dit moment schuilt hij, maar vroeger verstopte hij zich allerminst. Bill Gates zei ooit: 

'I will always choose a lazy person to do a difficult job because he will find an easy way to do it.' 

Niet alle uitspraken van rijke mensen zijn slim maar deze is toch heel aardig. Naast dat de uitspraak heel aardig is brengt hij mij ook de hoop dat ik ooit een baan ga vinden.

Ik had een papier opgehangen op mijn deur en het beschreven met paarse viltstift: '3x kloppen, je naam zeggen en wachten totdat IK de deur open doe!' (Ik heb geen idee of dat er letterlijk stond en ik heb ook geen idee of het paarse viltstift was maar het leek er vast wel op en het klinkt ook erg leuk) 

Mijn moeder is lief, respecteert mijn drang naar persoonlijke ruimte en gaat tolerant om met mijn vreemde gewoontes. Ze wachtte dus meestal braaf totdat IK de deur kwam openen nadat ze drie keer had geklopt en haar naam had gezegd. Dit was een goed systeem maar ik moest dus wel telkens naar de deur lopen. 

Bol wol op zolder
Op een dag kreeg kleine Wilke een ingeving terwijl ze een bol wol vond op zolder. De uitvinder in mij ontwaakte. Eerst haalde ik alle schilderijen van de muur af zodat ik de haakjes die in de muur waren geslagen kon gebruiken voor mijn nieuwste project. Vervolgens bond ik het uiteinde van mijn bol wol met een dramatisch hoog aantal ingewikkelde knopen vast aan mijn deurknop en spande het touw, via het plafond, naar de andere kant van mijn slaapkamer. 

Vanaf daar ging het touw weer naar de andere kant van de ruimte. Bij het haakje boven mijn bed waar de muur het plafond raakt, liet ik het touw naar benden hangen zodat het langs de zijkant van mijn bed op de grond hing. Deze omschrijving is voor mij heel helder en ik zie het helemaal voor me maar waarschijnlijk is het voor de rest van de wereldbevolking vrij vaag of misschien zelfs compleet vaag. Laat ik jullie verdere details besparen over het spannen van touwen en gelijk de uitkomst vertellen: Door het touw te laten vieren of aan te spannen kon ik mijn deur voortaan open en dicht doen terwijl ik op mijn bed lag. Och, ik was het meest gelukkige kind op aarde.

Bamboestok
Toen bedacht ik me dat mensen toch nog op mijn kamer zouden komen als ik bijvoorbeeld op school was. Ik bedacht me dat ik dat niet wilde en besloot een val op te zetten. De eerstvolgende keer dat mijn moeder mijn slaapkamer nietsvermoedend binnenliep om mijn was op te ruimen kreeg ze een bamboestok in haar gezicht. Toen ik thuis kwam kreeg ik straf en moest ik huilen.

Toch nog even terugkomen op de titel. Ik vind het actualiteitsprincipe raar. Ik denk niet dat het heden de sleutel tot het verleden is. Dat is veel te gemakkelijk gezegd. Dingen veranderen, ook al ben ik nog steeds wel raar. Toch heb ik voor deze titel gekozen want ja, het klonk toch wel erg interessant en misschien win ik nu ook nog wel wat slimme aardrijkskundige lezers alhoewel die nu waarschijnlijk weer afhaken omdat ik het actualiteitsprincipe beledig.

Er zijn nog veel meer vreemde dingen te vertellen, bijvoorbeeld dat mijn beste vriendin in groep vier een witte eend was en spinazie mijn lievelingseten was voordat ik een film zag over kabouter Plop, maar dit komt nog wel een andere keer.

Blessureleed

Sport is geweldig. Je kunt het gebruiken als uitlaatklep, je kunt het gebruiken om gezond te blijven, je kunt het zelfs gebruiken om af te vallen. Ik sport omdat ik het leuk vind.

Ik ben een gezegend mens. Ik basketbal al meer dan tien jaar en ik heb nog nooit een blessure opgelopen. Natuurlijk, wel eens pijntjes en andere aanstellerige zaken maar nooit een echte blessure.  Maar afgelopen vrijdagavond 12 april was een avond om nooit te vergeten.

BAM
Het was een spannende wedstrijd. Wij waren de underdog en die positie is nooit verkeerd. Onderschatten is iets wat onbewust toch altijd wel gebeurt en daar kan je als tegenstander handig gebruik van maken. Om een lang verhaal kort te maken. Er stond nog één minuut op de klok en Amsterdam had 55 punten en wij hadden er 51. Dit betekende dat wij maar twee keer hoefden te scoren om op gelijke hoogte te komen. Toen gebeurde het.

De bal werd vanaf de zijkant ingenomen en zweefde over het veld. Ik had dit verwacht en stond klaar om de bal vlak voordat deze mijn directe tegenstander zou bereiken weg te tikken en op deze manier het balbezit over te nemen. Het idee was erg goed. Het idee was zelfs zo goed dat meerdere mensen het hadden bedacht. Dit resulteerde in een gigantische frontale botsing. BAM.

Rode vloeistof
'BLOED' schreeuwde ik. Dit was het enige wat ik kon bedenken op dat moment. Ik wilde mijn medemensen vast waarschuwen en mezelf op de hoogte brengen van mijn huidige toestand. Ik ging maar op de grond zitten en wachtte tot er iets zou gebeuren wat verandering in de situatie zou brengen. 

Volgens mij luidt het spreekwoord: 'Bloeden als een rund.' Ik weet niet waarom er voor dit dier gekozen is maar op het moment na de botsing was ik net een rund. Ik probeerde de rode vloeistof die vanuit het gebied rondom mijn rechter wenkbrauw spoot op te vangen maar dit was tevergeefs. Het was te veel. Minstens drie liter bloed armer en hier en daar wat hoofdpijn rijker stond ik voor de spiegel en bewonderde ik het resultaat.



We verloren de wedstrijd. Het werd 58-51. We hadden niet kunnen stunten maar hadden Amsterdam zeker wel de stuipen op het lijf gejaagd. Niet alleen met mijn bloed maar ook met onze basketbalkwaliteiten. Goed gedaan team.

Missverkiezing
Toen moest ik de realiteit onder ogen zien. Ik kon zo niet door het leven. Als ik mijn verschrikkelijke wond niet snel zou laten hechten zou ik nooit meer in aanmerking komen voor het winnen van Missverkiezingen en iedereen die mij goed kent weet hoe belangrijk dit voor me is.

Ik reed dus, met mijn lieve moeder, naar de EHBO-post in Gorinchem. We kwamen aan. Het was 23.30 uur. Op dit tijdstip werken de goede dokters niet. Op dit tijdstip werken de dokters die geen andere keuze hebben en daarvan balen. Mijn dokter begroette mij met: "Zo, dat is een flinke Jaap." Ik kon op dat moment de humor van de situatie nog wel inzien en antwoordde met: "Ja, hé? Ik noem hem trouwens Henk, niet Jaap."

*stilte* 

Oké, deze dokter had niet helemaal dezelfde humor als ik. Hij zei: "Ga maar liggen dan kijk ik er even naar"

Ofzo
Ik ging liggen en hij keek er inderdaad even naar. Opeens voelde ik pijn. Niet heel heftig. Op een schaal van één tot tien was het een drie. Maar toch. Het was pijn en hier was ik niet voor gewaarschuwd. "Wat doet u?" vroeg ik. "Ik hecht" zei hij. Mij was niet vertelt dat er inderdaad hechtingen zouden komen en ik bedacht me dat ik wel het recht had om te weten hoeveel hechtingen ik zou krijgen aangezien het mijn wenkbrauw betrof. Ik vroeg het hem dan ook. "Hoeveel hechtingen wilt u gaan doen?" Hij antwoordde met: "Hm, ja, drie ofzo.." Ik werd door dit antwoord een beetje ongerust. Het 'ofzo' beviel me niet echt, maar ik hield me in en vertrouwde op een goede afloop.

Het was zo'n twee minuten lang pijnlijk stil, letterlijk en figuurlijk. Ik houd niet van stiltes. Ik bedacht me dat de dokter het misschien wel leuk zou vinden als hij wist hoe ik Henk had gekregen. Ik zei: "Het was een botsing tijdens een basketbalwedstrijd. Het ergste is nog dat we verloren hebben.." De dokter antwoordde met: "Haha." Na dit antwoord besloot ik maar niets meer te vertellen. Wat een ellende.

Drie liter
Plots stopte de pijn en werd er een pleister op het geschonden gebied geplakt. De dokter zei: "Zo, dat was het" en wilde weglopen. Ik was nog steeds de pijn aan het verwerken omtrent het feit dat de dokter 'haha' had gezegd nadat ik vertelde dat we de wedstrijd hadden verloren maar gelukkig was mijn moeder nog wel helder. Misschien kwam dat omdat zij niet drie liter bloed verloren had.. 

Zij vroeg net voordat de dokter verdween, wat nu de bedoeling was. Moesten we terug komen, zouden de hechtingen vanzelf oplossen, mocht ik gewoon douchen, mocht de pleister eraf, mocht Wilke wel gewoon basketballen? De dokter zuchtte diep, pakte met een overdreven vermoeide uitdrukking op zijn gezicht een kruk, ging zitten en begon het uit te leggen aan ons alsof we kleuters waren van twee en vier jaar. Ik was in dit geval de vierjarige. Vervolgens liep hij weg voordat ik hem een hand kon geven en kon bedanken. Spijtig.

Zwaardvissen
We reden terug naar huis en ik legde mijzelf te ruste. Ik overdacht de wedstrijd en besloot de volgende keer allebei mijn vrije worpen te raken. Ik raakte voorzichtig maar heel trots mijn rechter wenkbrauw even aan. 'Yeah dude' dacht ik. 'Ik heb een blessure, nu hoor ik er eindelijk bij.'

De volgende twee dagen waren de twee beste dagen van mijn leven. Zowel in de kerk als op school kon ik iedereen een ander verhaal vertellen als ze me vroegen wat er was gebeurd. Ik zal nu toch maar opheldering geven.. Ik heb mijn zusje niet beschermd tegen een zwaan, ik heb niet gevochten met een ijsbeer, ik heb niet gejongleerd met messen en eigenlijk heb ik ook niet gezwommen met zwaardvissen.

Het was gewoon een botsing.

Knuffels

Knuffels zijn belangrijk.

Ik heb het nu absoluut niet over het werkwoord knuffelen, om misverstanden te voorkomen. Alhoewel dat vast ook erg belangrijk is, mij is namelijk ooit vertelt dat een gezond mens minimaal eenentwintig liefdevolle aanrakingen per dag nodig heeft. Ik was in shock nadat ik dit hoorde. Maar oké, tot zover het werkwoord knuffelen.

Ik wilde graag vertellen hoe belangrijk knuffels zijn. Die lieve, zachte knuffelbeesten waar je alles aan vertelt en die je ook altijd begrijpen.

Oerknuffels
Ik had vroeger veel knuffeldieren. Ik gaf ze ook allemaal meestal geweldig originele namen; Koetje, Knabbel, Wallie de Walrus, Dolfi, Aap en Kroki. Dat zijn mijn oerknuffels. Mijn matties die vanaf het begin der tijden altijd aan mijn zijde hebben gestaan.

Ik zou over al deze knuffels vele verhalen kunnen vertellen maar ik beperk me tot één levensverhaal vandaag. Mijn liefste knuffel is Koetje. Koetje is een groene stier. Koetje is een merkwaardige naam voor een stier zou je denken maar in het gezin waar ik opgroei zijn wel merkwaardigere dingen op te merken. Zo heette onze kat Olivier, ze was een vrouwtje.
Koetje was dus mijn beste vriend en moest overal mee naar toe.

Reddingsmissie
Zo moest Koetje ook mee naar Blijdorp ergens in waarschijnlijk de twintigste eeuw. Ik zorgde altijd geweldig goed voor Koetje, begrijp me niet verkeerd, maar die dag kreeg ik zoveel nieuwe indrukken te verwerken dat ik Koetje een beetje uit het zicht verloor. Hij was mij vast ook verloren, want toen we weer thuis kwamen en ik 's avonds wilde gaan slapen voelde ik pas de enorme leegte en het verschrikkelijke gemis. 

Ik denk dat ik een heel leuk kind was zolang de emotie 'blij' actief was. Ik denk dat ik een minder leuk kind was die avond en nacht. Het was zelfs zo erg dat mijn ouders de volgende ochtend naar het park hebben gebeld en een zo precies mogelijke omschrijving gaven van mijn liefste Koetje zodat ze konden kijken of Koetje al terecht was. De persoon aan de telefoon vertelde ons dat er inderdaad een knuffeldier was gevonden en dat deze op te halen was bij de receptie. Mijn lieve mama reed dus met mij helemaal terug naar Rotterdam voor onze reddingsmissie om Koetje terug te krijgen.

Poeplelijk, stom en blauw
Daar aangekomen liet de receptioniste het desbetreffende knuffelbeest zien en wilde ze hem aan mij geven. Maar het was Koetje niet. Het was een of ander poeplelijk stom blauw beest wat in de verste verte niet eens op Koetje leek. Ik herinner me nog dat mijn moeder enigszins geïrriteerd was omdat men blauw en groen dus niet uit elkaar scheen te kunnen houden en we daarvoor helemaal naar Rotterdam waren gereden. Op dit treurige nieuws volgde een vrij heftige huilbui. Men vond het toch wel erg sneu en er werd wat heen en weer gebeld om een oplossing te vinden. 

Uiteindelijk mochten we meelopen naar een kantoortje waar Koetje misschien toch was. Daar, met zijn rechteroor vastgeprikt aan een prikbord, hing mijn lieve vriend. Ik weet nog dat ik zeer ontdaan was over het feit dat ze een punaise door zijn oor hadden geprikt maar dat gevoel werd al snel overweldigd door mateloze blijdschap. Ik had hem terug, dat was alles dat telde.

De volgende dag kocht mijn moeder nog een exact dezelfde knuffel zodat ze me de volgende keer eerder konden laten stoppen met janken.

Een ander avontuur wat ik heb beleefd met Koetje was ook een heel angstaanjagende. We reden in onze mooie rode Opel Astra over de snelweg. Natuurlijk zat Koetje op mijn schoot. Ik weet niet precies wat ik dacht of wilde maar ik draaide (ja, dat moest vroeger) mijn raampje een stukje naar beneden en liet Koetje genieten van het uitzicht. 

Duikvlucht
Het onvermijdelijke gebeurde. Ik liet hem per ongeluk los. Koetje vloog met minstens 145km/h door de lucht en belandde na een duikvlucht verpletterend op het asfalt. Ik denk dat ik heel hard gilde en vervolgens vast ook heel hard huilde. Ik moet wel héél hard gehuild hebben want het volgende dat ik me kan herinneren is dat we stopten op de vluchtstrook, mijn moeder uit de auto stapte, een aantal minuten wegbleef en terugkwam, jawel, met mijn Koetje.

(Bij deze wil ik mijn ouders graag bedanken voor de belachelijke moeite en risico's die jullie voor mij en Koetje namen.)

De mooisteZoals ik al eerder zei; knuffels zijn belangrijk. Ook al liggen mijn Koetjes nu al een heel poosje niet meer op mijn bed maar op een speciaal plaatsje in mijn ladekast, ze zijn nog steeds heel belangrijk voor me.

Mijn koetjes zijn niet meer de mooisten. Mijn moeder heeft ze talloze keren onder handen moeten nemen. De lapjes stof waren niet aan te slepen en mijn moeders naaimachine draaide overuren. Ook al zijn ze heftig gehaverd en hopeloos bejaard, voor mij blijven mijn Koetjes altijd de mooiste groene stieren op aarde.

Elke knuffel heeft verhalen en verhalen zijn belangrijk.

Bij deze krijgen jullie allemaal een knuffel van allebei mijn Koetjes. Dat brengt je alvast een heel stuk dichter bij de nodige eenentwintig van vandaag.

De bus

Het is een vreemd fenomeen. Een soort koekblik met stoelen en vier wielen. Mijn bus heeft zestien ramen, twee deuren, achttien stopknopjes, drie noodhamertjes, veertig stoelen, één chauffeur en met mij erbij momenteel twaalf passagiers.

Een bus heeft ongeschreven regels. Oude mensen of passagiers met veel bagage zitten voorin bij de vier stoelen die tegenover elkaar staan. Stoere mensen, waaronder ik, zitten op de achterste rij, het liefst helemaal in de hoek. Mensen boven de zevenentwintig jaar zitten in het voorste gedeelte van de bus, mensen onder de achtentwintig jaar zitten in het achterste gedeelte. 

Algemene irritatiefactoren
Een belangrijke ongeschreven regel is: zoek de zitplaats die binnen de bovengenoemde regels valt maar wel zo ver mogelijk van de dichtstbijzijnde persoon verwijderd is. Het is ook een ongeschreven regel om, als iemand overlast veroorzaakt, er niets van te zeggen maar gewoon op precies de juiste momenten hard te zuchten en boos te kijken.

Naast ongeschreven regels zijn er ook veel algemene irritatiefactoren. Ik ga er een aantal op willekeurige volgorde noemen:

• Mensen die de ongeschreven regel 'zoek de meest afgelegen zitplaats' niet navolgen.
• Iemand die met of zonder enige regelmaat zijn of haar knieën tegen de stoel voor zich plaatst en op deze wijze de gebruiker van die stoel minimaal, maar zeker goed voelbaar, heen en weer schudt. 
• De deur die net te lang dicht blijft als je in of uit de bus wilt stappen.
• Net voordat je op je plaats gaat zitten besluit de chauffeur dat hij plankgas wil geven zodat het slachtoffer niet erg charmant op of naast de stoel belandt.
• Twee passagiers die ergens over praten en over dat onderwerp zo weinig afweten en zoveel onzin uitkramen dat je het haast niet kunt laten om het gesprek te onderbreken en ze te vertellen dat ze eerst moeten nadenken en dan pas moeten praten.
• Op je telefoon via oortjes naar de radio luisteren en er zo om moeten lachen dat mensen het opmerken. Als je vervolgens je lach probeert in te houden begin je lucht tekort te komen of begin je, in mijn geval, te huilen van het lachen.
• De bus binnen lopen, een (vaag) bekende zien zitten waar je niet mee wilt praten maar al per ongeluk oogcontact hebben gemaakt waardoor je het niet kan maken om aan de andere kant van de bus te gaan zitten.
• De combinatie van heftig reliëf, weinig vering en harde stoelen.

*update: Er zitten nu elf mensen in mijn bus en er is één keer op de stopknop gedrukt*

• Een klok die standaard de verkeerde tijd aangeeft.
• Een televisieschermpje dat je zou moeten voorzien van belangrijke informatie maar waarvan het lettertype zo klein is dat je het niet goed kunt lezen.
• Stoelen die de perfecte afstand tot het raam hebben aangenomen zodat je niet kunt slapen met je hoofd tegen het raam omdat deze afstand daarvoor net te groot is.

*update: Een stelletje dat op de andere hoek van de achterste rij stoelen zit bespreekt net irritatiefactor #8*

• Weten dat er camera's in de bus hangen maar niet weten of de beelden daadwerkelijk door iemand worden bekeken.
• Kauwgom geplakt op, tegen, onder en aan stoelen, ramen en stopknopjes.
• Het geluid dat klinkt wanneer een stopknopje wordt ingedrukt is zo hard dat je hart, hoofd en zenuwstelsel drie uur meer slaap nodig hebben dan normaal om ervan te herstellen.

*update: Er zitten nu acht mensen in de bus en er is twee keer op een stopknop gedrukt*

Er zijn gelukkig ook positieve punten aan de bus. Ik ga er nu een aantal opnoemen in willekeurige volgorde:

• De bus brengt je van plaats A naar plaats B.

Blij
Hoofdrekenen is niet mijn sterkste punt. Als ik een hoofdrekentest bij de HEMA zou moeten doen tijdens mijn sollicitatie zou ik het waarschijnlijk wel halen maar alleen als ze me niet zouden betrappen tijdens het afkijken.. Toch durf ik te concluderen dat er meer irritatiefactoren zijn dan positieve punten.

Toch ben ik blij met de bus, ondanks het feit dat ik in de bus al vijf paar handschoenen, één vest, één mobiele telefoon, twee mutsen en één OV-chipkaart verloren ben. Ondanks alle nadelen is de bus een goede vriend. Hij is er altijd weer voor me, houdt zich aan zijn afspraken en luistert naar me als geen ander.

Bij deze wil ik de bus bedanken voor al zijn jaren trouwe dienst. Ik zie uit naar de jaren die nog gaan volgen. Dankjewel lieve bus, tot morgen!

Ingeving

Soms moeten ingevingen nou eenmaal uitgevoerd worden. Ja, soms moet dat. Ingevingen krijgt een mens namelijk niet voor niets.

Alhoewel. Ik moet zeggen dat er bij mij af en toe wel ideeën in mijn hoofd opkomen en ik me vervolgens ernstig afvraag of ik wel echt het brein ben wat daar achter zit. Nee. Niet omdat de ideeën gigantisch geniaal zijn of geweldig ingewikkeld. Vaak zijn ze raar, apart, anders, vreemd en eigenzinnig.

Talent
Ik heb een talent. Ik ben er nog niet helemaal uit of het een zinnig talent is. Mij is vroeger altijd verteld dat je talenten niet in de grond moet stoppen en dat je ze ook niet angstvallig moet verbergen op je stoffige zolder of in de oude schoenendoos onder je bed. Ik gebruik mijn talent dan ook volop.

Ik wil mijn talent verder gaan ontwikkelen. Ik kreeg een ingeving een aantal dagen geleden, terwijl ik er over na zat te denken dat het eigenlijk vreemd is dat ik altijd bang ben gemaakt met verhalen over het versterkte broeikaseffect, het gapende gat in de ozonlaag en de smeltende ijskappen. Het is verdorie bijna april en ik loop nog steeds elke dag de deur uit met wanten en een warme winterjas omdat ik anders onderkoelingsverschijnselen ga vertonen. 

Terwijl ik dus bedacht wat er nodig was om deze nieuwe ijstijd te overleven ontstond deze ingeving. De gedachte kwam namelijk bij me op dat het leuk zou zijn als ik een blog ging bijhouden. Niet over koken, afvaltips of andere onderwerpen waar ik altijd enthousiast over meepraat maar waar ik eigenlijk totaal geen verstand van heb, maar over de kleine, vaak onbelangrijke dingen die voorbijkomen in mijn leven die ik toch kwijt wil aan mensen omdat ik veel, vaak en graag overdrijf.
Dat is mijn talent. Overdrijven. 

Zinnig
Ik heb de capaciteit om elke minuut in mijn leven te laten klinken alsof hij ontzettend boeiend, nuttig en absoluut niet te missen was. Dat is ontzettend uitputtend. Maar aangezien ik een onuitputtelijke energieput in mijn rechterhartkamer heb is dat niet erg. 

Nogmaals, ik weet dus niet of het talent overdrijven een zinnig talent is. Toch kunnen bepaalde situaties er gigantisch leuk door worden zonder dat daar verder een reden voor is. Ik hoop die situaties voor jullie te gaan kunnen beschrijven.

Ik ga dit niet dagelijks doen. Ik vermijd obsessies. Dit gaat ook geen wekelijks of maandelijks blog worden. Er zijn al meer dan genoeg zaken in onze levens die regelmaat en discipline eisen en daar ga ik er niet nog één vrijwillig aan toevoegen. Er zullen dus niet regelmatig maar op random tijdstippen berichten op dit blog verschijnen.

Het kan ook heel goed zijn dat er op dit blog nooit meer een nieuw bericht verschijnt. Ik heet immers Wilke en het leven is een mysterie.